Η «ιστορία» του καθενός μας, είναι καταγεγραμμένη

Εφημερίδα Σταθμός

Εραστές της «άποψης», όχι μόνο σεβόμαστε απόλυτα όσους έχουν την τόλμη να την καταθέτουν δημόσια, αλλά και χαιρόμαστε. Γιατί; Διότι διαχρονικά, τονίζουμε το «διαχρονικά», ελάχιστοι συνάνθρωποι έχουν την τόλμη να την καταθέτουν δημόσια και με ονοματεπώνυμο. Οι περισσότεροι, για λόγους τους οποίους υποψιαζόμαστε, προτιμούν να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία, δημιουργώντας τις περισσότερες φορές έντονη τοξικότητα, αλλά κύρια, με την απίστευτη χαλαρότητα και ευκολία του διαδικτύου, καταφέρνουν να χάνονται μέσα στον ορυμαγδό απόψεις σοβαρές, απόψεις με ουσία. Όταν δε, πρόκειται για συνανθρώπους οι οποίοι κατέχουν μια θέση, πολιτική ή επαγγελματική, η ατολμία έκφρασης άποψης η οποία θίγει καταστάσεις και κατ’ επέκταση πρόσωπα τα οποία επίσης κατέχουν θέση σε κέντρα λήψης αποφάσεων, είναι «εγκληματική». Και δυστυχώς, αυτό συμβαίνει και τείνει να εξελιχθεί σε «μάστιγα».

Άλλωστε, σε ένα μεγάλο ποσοστό, σε αυτήν ακριβώς τη «συμπεριφορά» οφείλεται η απαξίωση της πολιτικής και αυτών που την υπηρετούν, όπως και η απαξίωση των δημοσιογράφων, όσων εξ αυτών ανέχονται τέτοιες «συμπεριφορές».

Η σημερινή μας «άποψη» έχει ως αφορμή την κριτική του πρώην δημάρχου Κώστα Καΐσερλη σε άποψη που κατέθεσε στη στήλη του στην εφημερίδα μας ο επί πολλά χρόνια συνεργάτης μας δημοσιογράφος Γιάννης Κιάρης.

Ο κ. Καΐσερλης διαφωνεί με τον όρο «διαχρονικότητα» του συναδέλφου και το αιτιολογεί. Απόλυτα σεβαστό. Όπως απόλυτα σεβαστή και η άποψη του συναδέλφου.

«Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το σήμερα και το αύριο και αυτήν την απάντηση περιμένουμε ώστε εάν μπορούμε να την φτιάξουμε» υποστηρίζει ο κ. Καΐσερλης. Ορθόν από τη μία πλευρά, διότι, το να αναφέρεσαι συνεχώς στο πριν (ίδιον αποτυχημένων πολιτικών…) δεν οδηγεί πουθενά. Από την άλλη όμως, το «πριν» αφορά στην ιστορία την οποία οφείλουμε να μελετάμε για να μην πέφτουμε συνεχώς στα ίδια λάθη, κάτι το οποίο – δυστυχώς – δεν καταφέρνουμε είτε από ανοησία είτε σκοπίμως. Κι εδώ κολλάει η διαχρονικότητα.

Αυτό όμως, δεν αναιρεί τα θετικά της ιστορίας και του κάθε προσώπου που την γράφει. Δεν μειώνει στο ελάχιστο το έργο που έχει παραχθεί, εν προκειμένω το έργο του Κώστα  Καΐσερλη.

Κατά την δική μας την άποψη, διαχρονικότητα στις λεγόμενες παθογένειες του συστήματος υπάρχει. Υπήρχαν και την μακρά περίοδο διοίκησης του κ. Καΐσερλη. Παθογένειες τις οποίες άπαντες οι πολιτικοί και όχι μόνο, καταδικάζουν, επίσης διαχρονικά, αλλά ουδέποτε επιχείρησαν να τις θεραπεύσουν. Όσοι δε, το επιχείρησαν, βρέθηκαν εκτός…

Γιατί; Διότι, όπως επανειλημμένα έχουμε γράψει, τους βολεύουν αυτές οι παθογένειες για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, τις παραλείψεις τους, τα λάθη τους και τις καθ’ υπόδειξη (!!!) αποφάσεις τους.

Η γνωστή παροιμία «το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο», εκτός της αλληλοβοήθειας, το νόημα δηλαδή που εμείς προτιμούμε, έχει κι άλλη ερμηνεία, τουτέστιν, δώσε κάτι για να πάρεις κάτι. Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να ζητάς κάτι προκειμένου να ωφεληθείς χωρίς να προσφέρεις κάποιο αντάλλαγμα.

Αυτό συμβαίνει, κατά την άποψή μας, στην πολιτική και στο μεταξύ των πολιτικών αλισβερίσι είτε για «μια θέση στον ήλιο», είτε για συγκάλυψη εγκληματικών αποφάσεων, ενίοτε και πράξεων…(χρηματιστήριο, συναλλαγές με βιομηχανίες παντός είδους, παρακολουθήσεις, Τέμπη…).  

Όσο για το ότι «η δημοσιογραφία οφείλει να είναι αντικειμενική και άρα συγκεκριμένη», έχουμε να πούμε πως, ο δημοσιογράφος καταγράφει τις ειδήσεις, αλλά παράλληλα εκφράζει και άποψη η οποία δεν είναι αντικειμενική, δεν μπορεί να είναι απολύτως αντικειμενική. Ή, για να το θέσουμε «αντικειμενικά», η άποψη, η όποια άποψη, ενέχει και υποκειμενικότητα. Πώς αλλιώς, άλλωστε, θα ήταν άποψη και όχι περιγραφή γεγονότων;

Καταλήγοντας, να πούμε τούτο. Η «ιστορία» του καθενός μας, είναι καταγεγραμμένη και δεν αλλάζει. Με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Δεν μηδενίζεται, ούτε ωραιοποιείται. Με την «ιστορία» μας, λοιπόν, ως γνώση και όχι βάρος ή μέσο «απόδειξης» για το ποιοι είμαστε,  πάμε στο «τι κάνουμε σήμερα και τι θα κάνουμε αύριο».