Με πρωτοβουλία της δημοτικής κοινότητας Αντιμάχειας έγινε την Παρασκευή 22 Απριλίου εθελοντικός καθαρισμός της δυτικής παραλίας Μαστιχαριου. Οι νεανικές φωνές, η ομορφιά της άνοιξης, ο ανοικτός ορίζοντας του Αιγαίου, τα νησιά στο βάθος, οι μεγάλοι κυματισμοί που έρχονται από το θαλάσσιο πάρκο Ποσειδωνίας, οι φυκάδες, τα αλμυρίκια, οι κέδροι, τα κρινάκια έρχονται σε αντίθεση με τα πλαστικά, τα ξύλα, τις σιδεριές, τα μπουκάλια, τα παπούτσια και τις πετσέτες που είναι σκορπισμένα εδώ και εκεί.  Πολίτες, μαθητές του Δημοτικού και του Γυμνασίου  και τοπικοί σύμβουλοι καθάρισαν την παραλία κάτω από τον πεζόδρομο από το λιμάνι και μέχρι την Βασιλική του Α. Ιωάννη αποκαθιστώντας την χαμένη εικόνα της φυσικής καθαριότητας λόγω της σύγχρονης ανθρώπινης  συνήθειας της παραγωγής σκουπιδιών.  ‘’Τούτος ο τόπος είν' ένας μύθος από χρώμα και φως ένας μύθος κρυφός με τον κόσμο του ήλιου δεμένος’’ μας λέει ο Ν. Γκάτσος!

Θυμόμαστε τον παλιό οικισμό με τα μικρά καφενεία στην παραλία και τις καλαμωτές που στήνονταν ταπεινά και πρόχειρα κάθε καλοκαίρι για να φιλοξενήσουν ντόπιους και ξένους, παρέχοντας σκιά και ελεγχόμενη καλοκαιριάτικη παραθαλάσσια θαλπωρή. Σήμερα μόνιμες εκτεταμένες ξύλινες και σιδερένιες επεκτάσεις των κτηρίων, δήθεν πέργολες, κλειστές με μόνιμα τοιχώματα και συμπαγή στέγη και έξω από αυτά νέες κατασκευές πέργκολας σε κοινόχρηστους χώρους με πλαστικές, πάνινες ή ξύλινες επικαλύψεις σε λογής-λογής σχέδια και ποικίλα υλικά για όσο γίνεται περισσότερα τραπεζάκια. Καβγάδες, ανταγωνισμοί, πικρίες, γιατί αυτός και όχι εγώ κλπ. Η κατάσταση θα συμπληρωθεί με τις ελεύθερες δημιουργίες και τις εγκαταστάσεις των ομπρελάδων που θα δημιουργήσουν την νέα καλοκαιρινή τουριστική σκηνή παροχής υπηρεσιών (όπως και πέρυσι;) σε συνθήκες φτώχειας και οικονομικού πολέμου!

---‘’Την δική μου την πέργκολα την χαλάσατε! Του φίλου σου που πρώτος έκλεισε τον πεζόδρομο τι τα κάνετε;’’

---Πρέπει να κάνουμε κάτι όμορφο! Ας πούμε ότι λέει ο νόμος!

---‘’Τώρα μάλιστα! Μας κοροϊδεύετε κ. Πρόεδρε!’’

Προβλήτα του λιμανιού Μαστιχαρίου. Φύκια εγκλωβισμένα ένθεν και ενθεν,  προστατευτικό με 4 καρφωμένα σιδερά οικοδομής Φ10 ‘’μην πέσει κανένα παιδί'' στον βούρκο, σκουριασμένα φωτιστικά, το ξύλινο ψαροκάικο ντεκόρ που έχει να συντηρηθεί από τότε που τοποθετήθηκε σε μουσειακή μορφή, το μοναδικό γερασμένο καλαθάκι απορριμμάτων, οι σιδερένιοι ιστοί που κάποτε φιλοξενούσαν διαφημιστικές πινακίδες που τις πήρε ο αέρας εδώ και χρόνια έχοντας αφήσει μόνο κουφάρια-στύλους, τα διάσπαρτα 3 πλαστικά κιόσκια εισιτηρίων που δεν συντηρηθήκαν ποτέ, πλαστικά, σχοινιά, άγκυρες και σακούλες με σκουπίδια ανάμεσα στα βράχια του βόρειου βράχο-θαλασσο-ανεμο-φράκτη και τέλος ο φάρος που δεν τον ...αγγίζεις. Ενδιάμεσα χώροι ‘’belvendere’’ που έχουν αφεθεί σκοπιμως είναι γεματοι παρκαρισμενα αυτοκινητα, με σκοτεινα τζαμια και σκουριασμενο σασι. Εικονες εμπορικου και όχι τουριστικου λιμανιου. Κατασταση εγκαταλειψης και αδιαφορίας και όχι νοικονυριου και ενδιαφεροντος. Ο εθελοντισμος πρέπει να συμπληρωθει με την πολιτική πρωτοβουλία για να αλλαξει η εικόνα και η λειτουργία.

Ν. Μυλωνάς