Δεν γνωρίζω την πηγή που ενημέρωσε την σύνταξη της εφημερίδας ότι «ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΓΙΖΟΥΜΕ». Αυτό όχι μόνο δεν ισχύει αλλά μπορεί και να αποβεί μοιραίο για την ζωή ενός θύματος και πρέπει να αποκατασταθεί η ορθότητα. Ο Νόμος του Καλού Σαμαρείτη ισχύει σε όλες τις σύγχρονες πολιτείες. Ακόμη και να μην ίσχυε, η δικαιοσύνη-όσο τυφλή και κουφή κι αν είναι- δεν θα τιμωρούσε κάποιον που έτρεξε για βοήθεια, ακόμη κι αν αυτό είχε ανεπιθύμητη έκβαση! Κάτι τέτοιο θα απέτρεπε χιλιάδες εθελοντές πολίτες που με αλτρουισμό επιχειρούν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους σε κίνδυνο. Για του λόγου το αληθές παρατίθεται ο ορισμός από την βικιπαίδεια: «Σκοπός του Νόμου Καλού Σαμαρείτη είναι να εμποδίσει τους ανθρώπους να είναι απρόθυμοι να βοηθήσουν έναν ξένο που έχει ανάγκη από φόβο νομικών επιπτώσεων σε περίπτωση που κάνουν κάποιο λάθος στη αντιμετώπιση». Πράγματι, σε τροχαίο, όπου υπάρχει αναίσθητος τραυματίας και θα χρειαστεί μετακίνηση θέλει πολλά άτομα, με επαγγελματική γνώση ώστε να μεταφερθεί με ασφάλεια σε σανίδα ακινητοποίησης και να αποφευχθούν ολέθριες βλάβες στην σπονδυλική στήλη. Όμως, στις περισσότερες και καθημερινές περιπτώσεις και βέβαια οφείλουμε να πλησιάσουμε το θύμα. Αν δηλαδή ένας τραυματίας στο δρόμο αιμορραγεί ακατάσχετα, όπου κι αν είμαστε, στο δάσος, στο βουνό, στη θάλασσα ή στην Ιπποκράτους, θα περιμένουμε ως άπραγοι θεατές το ασθενοφόρο στο όνομα της ασφαλούς μεταφοράς του; Είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει ζωντανός μέχρι την άφιξη του; Αν πρόκειται για ένα αναίσθητο άτομο, θα περιμένουμε να έρθει το ασθενοφόρο πιθανόν από Κέφαλο ή το ΚΥΤ; Κι αν είναι εγκεφαλικό, έμφραγμα, εμβολή, υπογλυκαιμία; Δεν χάνεται πολύτιμος χρόνος;
Βεβαίως, όλες οι κλήσεις για ασθενοφόρο δεν αφορούν πάντα επείγον περιστατικό. Υπάρχουν καταγεγραμμένες κλήσεις για ασθενοφόρο, από απλές γρατσουνιές σε τουρίστες μέχρι δυσκοιλιότητα από 7ημερου από το ΚΥΤ! Αυτό είναι ένα άλλο σημαντικό θέμα που απαιτεί σωστή ενημέρωση, κυρίως με δεδομένη την μονήρη κάλυψη για όλο το νησί. Ούτε οι αρμοδιότητες των εργαζομένων σε μια υγειονομική δομή, Νοσοκομείο ή Κ.Υ., επεκτείνονται προνοσοκομειακά. Ούτε όμως πρόκειται για «εγκατάλειψη υπηρεσίας», αν και με συναίνεση ενός Προϊσταμένου, βγούμε λίγα μέτρα έξω από τον οριοθετημένο εργασιακό μας χώρο, ανταποκρινόμενοι σε έντονες επικλήσεις για βοήθεια των παρευρισκομένων (παραβλέποντας τις απαράδεκτα απρεπείς εκφράσεις και βρισιές που δεν τους αναλογούν ούτε τις δικαιούνται). Προφανώς, δεν θα αφήσει ο υγειονομικός τον ασθενή που φροντίζει εκείνη τη στιγμή και θα τρέξει για βοήθεια έξω αλλά πάντα κάποιος είναι πιο διαθέσιμος-νοσηλευτής, γιατρός, τραυματιοφορέας. Αναμφίβολα, αυτό θα κάναμε όλοι -νοσοκομειακοί και μη- αν μαθαίναμε ότι επρόκειτο για δικό μας ή γνωστό μας άτομο. Πρωτεύει να σωθεί μια ζωή που άμεσα κινδυνεύει και έπεται η πρόληψη μιας αναπηρίας που πιθανόν μπορεί να συμβεί-στην χειρότερη των περιπτώσεων. Οι συστάσεις για την ασφαλή μεταφορά (πολυ)τραυματία προνοσοκομειακά, από επαγγελματίες διασώστες, αφορούν ειδικές περιπτώσεις μηχανισμών τραυματισμού κι όχι ένα άτομο που βρίσκεται ξαπλωμένο κάτω και δεν ξέρουμε αν ζει, αν είναι αναίσθητο ή απλώς μεθυσμένο. Όχι μόνο «μπορούμε να το πλησιάσουμε» αλλά είναι αναγκαίο να απελευθερώσουμε τον αεραγωγό του και να κάνουμε θωρακικές συμπιέσεις, αν δεν ανταποκρίνεται. Είναι σε όλους γνωστό ότι η άμεση έναρξη καρδιοπνευμονικής Αναζωογόνησης/ΚΑΡΠΑ από τους ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ μπορεί να σώσει τον εγκέφαλο από την υποξαιμία μέχρι το θύμα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για την περαιτέρω αντιμετώπιση. Το να βρίζουν οι παρευρισκόμενοι το ασθενοφόρο, το σύστημα, το νοσοκομείο, το Προσωπικό κλπ (όπως έγινε στην περίπτωση) ή να χρονομετράται η αναμονή του ασθενοφόρου, δεν προσφέρει κάτι ούτε στο θύμα ούτε πιέζει τους αρμόδιους. Νομίζω πιο χρήσιμο θα ήταν αν, με αφορμή το δυσάρεστο περιστατικό, ευαισθητοποιηθούν κάποιοι ενδιαφερόμενοι συμπολίτες μας για ολιγόωρη βασική εκπαίδευση στην προσέγγιση και αναζωογόνηση ενός θύματος. Πολύ συχνά γίνονται σεμινάρια στο νησί μας από τα παραρτήματα Κω της ΕΟΔ, του ΕΣΣ κι από την γράφουσα. Μπορεί να είναι ένας δικός τους άνθρωπος σε ανάλογη περίπτωση! Τι νόημα έχουν οι τόσοι απινιδωτές σε δημόσιους χώρους αν δεν υπάρχει από τους Πολίτες η δυνατότητα άμεσης παρέμβασης ώστε να σωθεί μια ζωή; ( παρέμβασης που-δικαίως- εξυμνούμε όταν γίνεται, σε σχολείο, γήπεδο, δρόμο...).
Αυτά για να αποκατασταθούν παρανοήσεις που εγκυμονούν δυνητικό κίνδυνο για τα θύματα και ταυτόχρονα αποθαρρύνουν τις σωτήριες παρεμβάσεις Πολιτών (λόγω άγνοιας ή φοβίας), αφού οι προσδοκίες μας από την Πολιτεία για μόνιμη λειτουργία, τουλάχιστον δυο ασθενοφόρων, συνεχώς διαψεύδονται. Τολμώντας την παράφραση στον τίτλο του έργου του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», θυμίζω ότι στο τέλος δεν έρχεται τίποτα, ποτέ.... Δεν θέλω να πιστεύω ότι η δική μας αναμονή στο θέμα, θα έχει το ίδιο τέλος...
Σημείωση του «Σ»
Η κυρία Καρανίκα αναφέρεται στη στήλη της εφημερίδας μας «Άποψη». Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την άμεση ανταπόκρισή της. Άλλωστε, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από την Γιατρό, η οποία όλα αυτά τα χρόνια έχει αποδείξει εμπράκτως – και όχι με λόγια…- τόσο τον επαγγελματισμό της όσο και την ανιδιοτελή αγάπη της για τον Άνθρωπο. Η προσφορά της είναι αδιαπραγμάτευτη. Στη συγκεκριμένη δε, περίπτωση, εκτίμησή μας είναι ότι, βάζει τα πράγματα στη σωστή τους θέση τόσο από ιατρικής άποψης, όσο και κοινωνικής. Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά ότι, το μέγα ζητούμενο είναι η απαίτηση ΟΛΩΝ μας για αξιοπρεπή φροντίδα υγείας. Και τα ασθενοφόρα, είναι μέρος αυτής. Για την έλλειψή τους και το τι κινδύνους αυτή απορρέει για ΟΛΟΥΣ μας, την απόλυτη ευθύνη φέρει η Πολιτεία. Η διεκδίκησή τους όμως, είναι ευθύνη – απαίτηση ΟΛΩΝ. Επαρχείου, Δήμου, Νοσοκομείου, Συλλόγων, Ενώσεων, Σωματείων, Πολιτών. Δυστυχώς, ούτε αυτό έχει επιτευχθεί. Προσπάθειες έχουν γίνει, αλλά όχι συλλογικά και σθεναρά. Και αυτό είναι το ζητούμενο κατά την άποψή μας. Η ένωση δυνάμεων.
Όσο για την «πηγή», το ότι δεν πρέπει να μεταφέρεται θύμα με ίδια μέσα και πρέπει να τηρούνται τα πρωτόκολλα, ειπώθηκε δημόσια από τον υποδιευθυντή του νοσοκομείου μας Ηλία Χρυσόπουλο στον Ρ/Σ «έκφραση» και στη συνάδελφο Πόπη Δανελάκη. Όμως, ο κ. Χρυσόπουλος είπε παράλληλα πως, από ηθικής άποψης, ορθώς μεταφέρθηκε ο ασθενής με ίδια μέσα. Αιτιολόγησε δε, και τις δύο αυτές θέσεις, επαρκώς.
Εν κατακλείδι. Το θέμα είναι τόσο σοβαρό και ως τέτοιο δεν επιδέχεται αντιπαραθέσεων. Με δεδομένο ότι τέτοιου είδους περιστατικά θα επαναληφθούν, το ερώτημα που τίθεται είναι, τι κάνουμε; Διεκδικούμε ενωμένοι και σθεναρά; Έχουν κάποιοι το σθένος να «σπάσουν αυγά»;
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν…
Υ.Γ.: Αυτό που αναφέρει η κυρία Καρανίκα ότι, πρέπει να εκπαιδευτούμε για τις πρώτες βοήθειες, είναι πέρα για πέρα ορθό, άσχετα με την κατάσταση των δομών υγείας.
Στην «Άποψη» της εφημερίδας, γράφαμε: «Μετά από κάποια περιστατικά συνανθρώπων μας οι οποίοι έχρηζαν άμεσης ιατρικής φροντίδας και μεταφέρθηκαν με ίδια μέσα στο νοσοκομείο, πληροφορηθήκαμε πως, απαγορεύεται στον οιονδήποτε να μεταφέρει ασθενή στο νοσοκομείο, διότι, όπως μάθαμε, τίθεται σε κίνδυνο η ζωή του. Ακόμα κι εάν ένας συνάνθρωπος λιποθυμήσει δίπλα μας, απαγορεύεται να τον αγγίξουμε. Πρέπει να περιμένουμε ασθενοφόρο.
Σαφώς και ο ασθενής χρειάζεται εξειδικευμένο άτομο ή άτομα για την μεταφορά του, διότι όντως υπάρχει κίνδυνος να επιδεινωθεί η κατάστασή του κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο ή στο πλησιέστερο κέντρο υγείας από μη ειδήμονα.
Όμως, τι γίνεται όταν υπάρχει μόνο ένα ασθενοφόρο, όπως καλή ώρα στο νησί μας, το οποίο βρίσκεται σε άλλο περιστατικό ή στην άλλη άκρη;;;
Αφού, λοιπόν, τον χρήζοντα βοήθεια δεν πρέπει καν να τον ακουμπήσουμε, υψώνουμε τα χέρια στον ουρανό καλώντας «θεϊκή» βοήθεια ή φωνάζουμε τον παπά. Τραγικό, αλλά τόσο αληθινό. Όσο ακριβώς αληθινή είναι και η τραγική κατάσταση των δομών υγείας στο νησί μας.
Κατά τα λοιπά, ευρωεκλογές έχουμε και οι συμμετέχοντες ζητούν την στήριξή μας για να μας… φροντίσουν.
Περαστικά μας. Δύσκολο…».
