«Δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα
Δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
Και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
Φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου»
Συνήθως τους ρίχνουμε το «ανάθεμα» διότι, κλέβουν, ζητιανεύουν, έχουν σχέση με ναρκωτικά… Τους θεωρούμε μιάσματα και σε κάθε έκκλησή τους για βοήθεια, κλείνουμε τα μάτια. Ο λόγος, για τους τσιγγάνους της Κω που χρόνια τώρα προσπαθούν για μια «πατρίδα».
Διωγμένοι από παντού, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρουν ένα χώρο να στήσουν το τσαντίρι τους, βρήκαν καταφύγιο σε διάφορες γωνιές της Κω. Μετά από κάποια χρόνια, αυξάνεται κατά τι ο πληθυσμός. Οι περισσότεροι βρίσκουν απάγκιο στο πρώην ΑΒΙΚΩ και μερικοί στις «σημαίες». Ενοχλούσαν όμως τις πέριξ επιχειρήσεις, δικαιολογημένα, αλλά άραγε, ποιος άνθρωπος «κατοικώντας» σε ερείπια και σε παραπήγματα χωρίς καμία υποδομή, δεν θα γινόταν «ενοχλητικός»; Πολύ δε περισσότερο εάν είναι τσιγγάνος, με την δική του κουλτούρα και δίχως τη βοήθεια «ειδικών» λειτουργών έτσι ώστε να ενταχθεί, όπως λέγεται…
Όπως είναι κατανοητό, δεν ήταν εύκολη η διαμονή τους σε αυτούς τους χώρους. Όχι μόνο λόγω έλλειψης στοιχειωδών υποδομών (τουαλέτες, νερό κ.λ.π.), αλλά και λόγω συνεχών παρατηρήσεων, απειλών, προσαγωγών… Κάθε τρεις και λίγο, στο αστυνομικό τμήμα…
Με τα πολλά, ο τότε αντιδήμαρχος και σημερινός δήμαρχος Θεοδόσης Νικηταράς, πήρε τη «γενναία» απόφαση και ημέρα Σάββατο, της 18ης Ιουνίου 2006, τους μεταφέρει στην περιοχή του Αγίου Βασιλείου, απέναντι από τον τότε σκουπιδότοπο. Σε ένα χωράφι κατά ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικό, όπως πληροφορηθήκαμε τότε. Μια περιοχή άνυδρη και εκτεθειμένη σε όλες τις καιρικές συνθήκες
«Μέχρι το Φθινόπωρο, θα έχουν ολοκληρωθεί οι υποδομές για την αξιοπρεπή και ανθρώπινη διαβίωσή τους» μας είχε δηλώσει τότε ο κ. Νικηταράς.
«Το πρώτο βήμα έγινε…» γράφαμε περιχαρείς. Φευ!!! Αν και πέρασαν 24 ολόκληρα χρόνια, 24 Φθινόπωρα, η κατάσταση στον Άγιο Βασίλειο όχι απλά παραμένει η ίδια, αλλά κατά πολύ χειρότερη. Ουδεμία υποδομή «για αξιοπρεπή και ανθρώπινη διαβίωση».
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι, λίγους μήνες μετά την εγκατάστασή τους στον Άγιο Βασίλειο, μια ισχυρή καταιγίδα γκρέμισε τα όποια πρόχειρα καταλύματα υπήρχαν – μάλιστα κινδύνεψαν και ζωές δύο νεογέννητων!!! – εξαναγκάζοντάς τους να κατέβουν στα πρώτα τους λημέρια. Πήραν, για ακόμα μια φορά, διαβεβαιώσεις ότι άμεσα θα λυθεί το πρόβλημα και επέστρεψαν, για να δεχτούν λίγες μέρες αργότερα επιθέσεις από κάποιους (;;;) με πέτρες και… φαντάσματα, όπως γράφαμε τότε. Άντε ξανά μανά τα ίδια. Ξανά κάτω, ξανά διαβεβαιώσεις, ξανά πάνω. Άντεξαν περίπου δυόμιση μήνες, ώσπου, μία ωραία πρωία, τα μάζεψαν οριστικά και εγκαταστάθηκαν προσωρινά στον χώρο δουλειά τους, την πρώην Αλεξάντερ φάσιον. Τους είχε ανατεθεί η ανακύκλωση, την οποία έκαναν με πολύ μεγάλη επιτυχία, καλύτερη από αυτό που γίνεται σήμερα...
Αλλά και εκεί, ησυχία δεν βρήκαν. Περίπου 55 άτομα, μεταφέρθηκαν σε
ενοικιαζόμενα καταλύματα στο Ψαλίδι και όπως είχε δηλώσει ο ιδιοκτήτης τους,
τα ενοίκια θα καταβάλλονταν από τους ενοικιαστές, από το μεροκάματο που θα κέρδιζαν από τις εταιρείες ανακύκλωσης. Αλλά και αυτή τη φορά «στράβωσε η δουλειά» και μεταφέρθηκαν ξανά στον Άγιο Βασίλειο όπου διαμένουν μέχρι και σήμερα, δυστυχώς δίχως ίχνος υποδομών και όλα αυτά που τους έταζαν…
Αξίζει να αναφέρουμε πως, κάποιες προσπάθειες για ενοικίαση σπιτιών, μέσω χρηματοδοτούμενων προγραμμάτων εννοείται, είχε κάνει και ο τότε δήμος και το επαρχείο επί Γιώργου Χαλκιδιού, αλλά δίχως αποτέλεσμα. Έκτοτε, άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…
Νεκτάριος Βασιλείου, πρώην διαμεσολαβητής Ρομά στο κέντρο κοινότητας του δήμου Κω: «…πάντα βρίσκω κλειστές πόρτες»
Όλα αυτά τα χρόνια, λοιπόν, αρκετά τα ρεπορτάζ μας και οι συνεντεύξεις με τον Νεκτάριο Βασιλείου, πρώην διαμεσολαβητή Ρομά στο κέντρο κοινότητας του δήμου Κω. Παρά ταύτα, κανενός το αφτί δεν ίδρωσε. Η κατάσταση παραμένει η ίδια και χειρότερη…
«Ήρθα στην Κω 8 χρονών και τώρα είμαι 43. Τα παιδιά μου γεννηθήκανε εδώ, μεγαλώσανε εδώ, είναι 22 και 21 χρονών. Δεν ήρθα τώρα στο νησί, είμαι χρόνια εδώ κι ο πατέρας μου ακόμα πιο παλιά. Μας πήγαν στον Άγιο Βασίλειο, μας υποσχέθηκαν πολλά πράγματα, αλλά δεν έγινε τίποτα. Μας έφτιαξαν μια τουαλέτα και τρία τροχόσπιτα για 20 οικογένειες που ήμασταν τότε. Για την τουαλέτα, επειδή ήταν παράνομη, με πήγαν φυλακή για 20 μέρες. Κάποιοι άνθρωποι που μετά από χρόνια έχουν φτιάξει εκεί πάνω κάποια σπιτάκια, θα τους τα γκρεμίσουνε γιατί είναι παράνομα. Μετά, πώς θέλουν να πάνε μπροστά αυτοί οι άνθρωποι, να προχωρήσουν και να κάνουν κάτι στη ζωή τους;» δήλωσε στον «Σ» ο Νεκτάριος Βασιλείου.
Ήρθε στην Κω πριν λίγες ημέρες, γιατί εργάζεται σεζόν στην Καρδάμαινα, αλλά δυστυχώς, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να ενοικιάσει σπίτι. Έτσι, για ακόμα μια φορά έστησε ένα «τσαντίρι» σε χωράφι πίσω από το παρκινγκ στις «σημαίες».
«Φτιάξαμε με παλέτες τρία μικρά παραγκάκια μόνο για να κοιμόμαστε. Ήρθε σήμερα το πρωί (Τρίτη, 9/4/2024) η δημοτική αστυνομία και μας είπε ότι, μπήκαμε στη σεζόν, θα έχουμε κόσμο και πρέπει να τα γκρεμίσουμε γιατί διαφορετικά θα φέρουν την Πέμπτη (σήμερα) γερανό να τα γκρεμίσουν εκείνοι» μας είπε.
Στην ερώτηση, εάν συναντήθηκε με τον δήμαρχο, απάντησε: «Με τον δήμαρχο μίλησα την προηγούμενη εβδομάδα. Πήγα να τον βρω στο γραφείο του και τον βρήκα στην πόρτα. Του εξήγησα ότι μένω προσωρινά εκεί στις σημαίες στο χωράφι, ότι έχουμε κι ένα παιδάκι που πηγαίνει στο σχολείο. Μου λέει, εγώ σε άκουσα, θα το δω, και σήμερα ξαφνικά ήρθε η δημοτική αστυνομία… Να γκρεμίσει τι; 5 παλέτες που έχω βάλει γύρω – γύρω και ένα νάιλον; Αυτά μπορώ να τα πετάξω κι εγώ».
Πρόσθεσε δε με μεγάλη πικρία: «Μια ζωή τα ίδια προβλήματα. Ζητάμε από το δήμο να μας βρει ένα μικρό χώρο για να πάμε δυο τρεις οικογένειες που δουλεύουμε το καλοκαίρι, για να γυρίσουμε από τη δουλειά μας, να κάνουμε ένα μπάνιο και να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι. Ούτε εμάς μας αρέσει να είμαστε μέσα στο χωράφι, μέσα στη ζέστη, μέσα στον ήλιο… Και μετά λένε, κοίτα πώς είναι οι τσιγγάνοι, μέσα στη βρώμα, δεν πλένονται… Αμ αν δεν έχω νερό πώς θα πλυθώ;».
Ιδιαίτερα συγκινημένος αλλά και απογοητευμένος, ανοίγει την καρδιά του. «Όλοι το γνωρίζουν εδώ πέρα. Δεν έχω πειράξει κανέναν, δεν έχω κλέψει, δεν έχω πουλήσει ναρκωτικά… Τη δουλειά μου κοιτάω, την οικογένειά μου, το μεροκάματό μου βγάζω, γι αυτό σας είχα πει τότε ότι, δεν θέλω να ντρέπονται τα παιδιά μου. Θέλω να κυκλοφοράνε στο νησί με το κεφάλι ψηλά» λέει και συμπληρώνει: «Έχω κάνει πολλά, έχω τρέξει πολύ σ’ αυτό το νησί, αλλά πάντα βρίσκω κλειστές πόρτες, είμαι μηδέν, πάντα είμαι στο μηδέν. Δεν ξέρω γιατί… Παρ’ όλο που έχω φερθεί καλά, έχω απομονώσει ανθρώπους εκεί πάνω (στον Άγιο βασίλειο) που γινόντουσαν τόσα πιο παλιά… και τώρα ψάχνω γύρω - γύρω να βρω να μείνω με τόσα που έχω κάνει και έχω προσφέρει στο νησί».
Να σημειωθεί ότι, στην περιοχή του Αγίου Βασιλείου ζουν σήμερα περίπου 120 άνθρωποι. Δεν πρόκειται για νεοφερμένους, αλλά για τις ίδιες οικογένειες οι οποίες πλήθυναν στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων.
«Ο καταυλισμός έχει κλείσει. Δεν υπάρχει χώρος για να πάω να φτιάξω δυο καλύβες, γιατί έχω και τον πατέρα μου» σημειώνει ο κ. Βασιλείου, αναφέροντας ένα επίσης μεγάλο πρόβλημα που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του καταυλισμού, την έλλειψη νερού. «Το νερό το ανοίγουν από τα Σφαγεία το πρωί και μόλις κλείσουν, κλείνει και το νερό. Γεμίζουν παγούρια για να πλύνουν τα πιάτα τους, τα ρούχα τους, για να κάνουν το μπάνιο τους. Η ιστορία με το νερό είναι χρόνια… και πάντα κάτι χαλάει, θα το φτιάξουν, αλλά τίποτα δεν έχει φτιαχτεί» συμπληρώνει με πίκρα και απογοήτευση.
Εν κατακλείδι: Αν και δεν περιμένουμε «φως», συνεχίζουμε να γράφουμε γι αυτό το μεγάλο κοινωνικό ζήτημα, ελπίζοντας πως, κάποια μέρα θα «ξημερώσει» για αυτούς τους συνανθρώπους μας. Πως, κάποια μέρα δεν θα θυμώνουμε για την αναλγησία, την απανθρωπιά, την αδιαφορία και την υποκρισία των πολιτικών μας ηγεσιών, αλλά και όλων όσων την ενστερνίζονται. Διότι, ακόμα κι εάν κάποιοι συμπάσχουν, με το να μην ενδιαφέρονται, να μην ενεργούν, είναι συνένοχοι.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
