Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, η πλειοψηφία είναι άντρες, διαφόρων ηλικιών. Οι γυναίκες είναι περίπου 400 και τα παιδιά από 0 μέχρι και 12 χρόνων (ναι, υπάρχουν και νεογέννητα!!!) είναι περίπου 320, ενώ από 12 ετών μέχρι 18, υπολογίζονται περίπου στα 100. Τα δε ασυνόδευτα, είναι 75.
Να σημειώσουμε ότι, το τελευταίο τρίμηνο έχουν έρθει στην Κω συνολικά περίπου 4.600 άνθρωποι, από τους οποίους οι 1.800 ήρθαν κατευθείαν νησί μας και οι 2.800 περίπου, ήταν μεταφορά από άλλα νησιά του νοτίου συγκροτήματος Δωδεκανήσου, κύρια από τη Ρόδο.
Αυτό σημαίνει πως, εάν πρόσφυγες και μετανάστες δεν μεταφέρονταν στην Κω από άλλα νησιά, η δομή θα είχε τη δυνατότητα μιας αξιοπρεπούς φιλοξενίας τους. Δεν θα υπήρχε κανένα θέμα διαχείρισής της. Σήμερα, ισχύει αυτό που λέει και το γνωστό άσμα «επτά νομά σ’ ένα δωμά, που να ξαπλώ να κλείσεις μά, εφτά νομά δυστυχισμέ, σ’ ένα δωμά φυλακισμέ, δικαίως αγανακτισμέ και με τα πάντα αηδιασμέ. Πως τα ’χεις έτσι μοιρασμέ ντουνιά ψευτοπολιτισμέ;».
Για την αποσυμφόρηση της δομής, θα έπρεπε να μεταφέρονται σε δομές της ενδοχώρας περισσότεροι αιτούντες άσυλο, κάτι που δεν συμβαίνει. Μέχρι στιγμής, αναχωρούν για άλλες δομές κατά μέσο όρο 100 άνθρωποι την εβδομάδα.
Να σημειώσουμε πώς, πρόβλημα με την επάρκεια προσωπικού της δομής δεν υφίσταται, μιας και εμπλέκονται πολλοί φορείς.
Όπως ήδη γνωρίζουμε, οι γυναίκες, οι οικογένειες και τα ασυνόδευτα παιδιά, διαμένουν σε ξεχωριστές πτέρυγες. Τη διαβίωση των ασυνόδευτων παιδιών (δραστηριότητες, περίθαλψη, παροχή ρουχισμού, κ.λ.π.) των οποίων η μεταφορά σε άλλες δομές γίνεται με πολύ γρήγορες διαδικασίες, εκτός από την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου, τα παρακολουθεί ο ΔΟΜ (Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης) και η ΜΚΟ «Ζεύξη». Σύμφωνα με πληροφορίες μας, τα ασυνόδευτα παιδιά έχουν δύο φροντιστές, δύο Κοινωνικούς Λειτουργούς και διερμηνέα.
Αξίζει δε να αναφέρουμε πως, παρά τα διάφορα που ακούγονται η διαχέονται εντέχνως, σοβαρό πρόβλημα με τους Παλαιστινίους της δομής δεν υπάρχει.
Το ζητούμενο βέβαια, δεν είναι η φιλοξενία τους στη δομή της Κω, της Λέρου κ.λ.π., αλλά το πώς αυτοί οι ξεριζωμένοι θα φτάσουν στον προορισμό που έχουν επιλέξει.
Δυστυχώς, το ταξίδι τους για μια νέα πατρίδα, για μια καλύτερη ζωή, κόβεται απότομα και τις περισσότερες φορές βάναυσα.
Το ιδιαίτερα τραγικό σε περιπτώσεις ομαδικού ξεριζωμού ανθρώπων από τον τόπο τους, είναι τα ασυνόδευτα παιδιά με την «τύχη» των περισσοτέρων εξ αυτών να αγνοείται… Στοιχεία για τους λόγους που αυτά τα παιδιά έμειναν ολομόναχα, εάν λ.χ. οι γονείς τους σκοτώθηκαν ή χάθηκαν στη μεταφορά τους, δεν έχουμε. Υποθέσεις όμως, μπορούμε να κάνουμε. Και αυτές οι «υποθέσεις» πονάνε. Όπως πονάει η μετανάστευση και η προσφυγιά.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
