Κανείς ωστόσο από αυτό το ευρύ, πλην ανεπαρκές, μέτωπο δεν είχε υπολογίσει ότι ο ολοκληρωτικός πόλεμος που έχει εξαπολύσει εναντίον παιδιών, γυναικών, οικογενειών η κυβέρνηση Νετανιάχου και η στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ, ενισχυόμενη αφειδώς από ΗΠΑ και Ε.Ε., θα προκαλούσε τη δυσαρέσκεια ή και την οργή της διεθνούς κοινής γνώμης.
Στη Γάζα αυτή την περίοδο συντελείται γενοκτονία. Τελεία και παύλα. Όταν ακόμη και ο διπλωματικά ευνουχισμένος ΟΗΕ μιλά για εγκλήματα πολέμου από την πλευρά της ισραηλινής ηγεσίας, είναι προφανές ότι το Ισραήλ έχει ήδη χάσει τον πόλεμο στο πεδίο της πολιτικής ηθικής.
Όταν το ΝΑΤΟ ζητεί κατάπαυση πυρός, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ε.Ε. καταλογίζει παραβίαση του διεθνούς δικαίου στην κυβέρνηση Νετανιάχου και οι ηγέτες του G7 ζητούν «ανθρωπιστικές παύσεις», σημαίνει ότι το (πρώην αρραγές) δυτικό μέτωπο υπέρ Ισραήλ έχει υποστεί σοβαρά ρήγματα.
Λογικό, αφού σε κάθε συνιστώσα χώρα αυτού του μετώπου εκατομμύρια άνθρωποι αραβικής καταγωγής ή ισλαμικού προσανατολισμού πονάνε για τους χιλιάδες νεκρούς στη Γάζα. Και εκατομμύρια λευκοί, Καυκάσιοι, χριστιανοί εξοργίζονται για χιλιάδες νεκρά, ακρωτηριασμένα και τραυματισμένα παιδιά. Και οι μεν και οι δε είναι πολίτες με ειδικό βάρος ψήφου στις χώρες τους.
Ελάχιστοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν πια αμφιβολία ότι στη Γάζα εξελίσσεται μια ακραία, ασύμμετρη αναμέτρηση. Ασύμμετρη όχι μόνο ως προς τα θύματα κάθε πλευράς, τη δύναμη πυρός που διαθέτει, το δίκαιο της ιστορικής διεκδίκησης. Αλλά και ως προς το ηθικό βάρος της.
Οι μεν Παλαιστίνιοι –της Γάζας ή της Δυτικής Όχθης– θέλουν απλώς το αυτονόητο που ισχύει για άλλες 193 χώρες-μέλη του ΟΗΕ. Να έχουν μια αναγνωρισμένη πατρίδα. Το Ισραήλ –και οπωσδήποτε η σημερινή ηγεσία του– διεκδικεί το ακριβώς αντίθετο: μια Παλαιστίνη ως απλό γεωγραφικό προσδιορισμό. Χωρίς κράτος και δίχως λαό».
Τα παραπάνω, είναι η άποψη της Εφημερίδας των Συντακτών.
Εμείς, απλά προσυπογράφουμε.
