Λευτεριά στους «αλυσοδεμένους» της Γης «…χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα…»

Εφημερίδα Σταθμός

Το συναίσθημα να μην σε θέλεις κανείς από την ώρα που γεννιέσαι, στην κυριολεξία μέσα από το μαιευτήριο, εάν υποθέσουμε πως γεννιέσαι σε μαιευτήριο και όχι κάπου αλλού, κατά την άποψή μας είναι ότι χειρότερο για έναν άνθρωπο. Στιγματίζει όλη την υπόλοιπη ζωή του, όσο αυτή κι αν κρατήσει…

Γεμάτη θυμό και με την εκδίκηση στο αίμα του. Έτσι γεννήθηκε.

Θα έρθει, λοιπόν, κάποια στιγμή η ώρα που δεν θα λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Ούτε τη δική του ζωή ούτε κανενός άλλου. Ο «χαρακτήρας» του έχει διαμορφωθεί.

Και το ερώτημα, ποιος έκανε αυτόν τον άνθρωπο έτσι, είναι παντελώς ρητορικό.

Δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση πως, όλοι οι «χτυπημένοι» από πολέμους γίνονται πολεμικές μηχανές. Όμως, αντιλαμβανόμαστε απόλυτα το περιβάλλον που μεγαλώνουν και αναπτύσσονται από την πρώτη ημέρα της γέννησής τους. Απάνθρωπο, εχθρικό, γεμάτο φόβο, ανασφάλεια, θυμό και οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα. Απόλυτα δικαιολογημένα.  

Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, Παλαιστίνιους και μη, που ζουν μέσα στη φρίκη του πολέμου, ας θυμηθούμε τα λόγια – καρφιά στην καρδιά - δύο πολύ αγαπημένων μελοποιημένων ποιημάτων.

1. 1.      Μικρόκοσμος

Ποίηση: Ναζίμ Χικμέτ
Απόδοση στα ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω,

μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,

φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.

Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι

να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.

Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά

κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,

εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,

πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,

είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.

είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

1. 2.      Ανοίγω το στόμα μου

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνευτής: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα.