Μια επίσης «περίεργη» δημοκρατία, όπου, κατά την άποψή μας, ο πολίτης θα ψηφίζει κάθε πέντε χρόνια για δήμαρχο, αλλά αυτός ο δήμαρχος και η παράταξή του θα λειτουργούν έξω από την ουσία της πραγματικής δημοκρατίας. Αυτό άλλωστε έχει καταδειχθεί τα τελευταία χρόνια. Και ναι, υπάρχει πραγματική δημοκρατία όσο κι αν πασχίζει το «σύστημα» να μας κάνει να την ξεχάσουμε και να αποδεχτούμε μια «κανονικότητα» καθ’ όλα νοσηρή.
Κάποιοι «θυμούνται» και συγκρίνουν…
Το έχουμε ξαναγράψει. Οι δήμοι δεν λογοδοτούν και δεν ελέγχονται.
Οι δημοτικές αρχές διαμορφώνονται – και στο μέλλον αναμένεται ακόμα περισσότερο – με στοιχεία επικοινωνιακά και μοναδικό στόχο τι άλλο; Τη χειραγώγηση και κατ’ επέκταση την εξαπάτησή μας.
Κι εδώ έρχεται ο δικός μας ο ρόλος. Το ρόλος του πολίτη – δημότη.
Ποια άραγε είναι τα κριτήρια του εκλογικού σώματος;
Τι θα βαρύνει στη «ζυγαριά» για την επιλογή του «αρίστου» ή των «αρίστων»;
Κάποιοι λένε, τα έργα. Κάποιοι άλλοι, ο χαρακτήρας.
Ουδείς μιλά για τον πολιτικό σχεδιασμό!!! Για μια πραγματική «αποτύπωση» τού πού βρίσκεται σήμερα το νησί και βέβαια πού σχεδιάζεται να βρεθεί αύριο.
Θεωρητικά, με «λόγια» και «τσιτάτα» γίνονται… θαύματα.
Σχεδιασμός όμως, ο οποίος να είναι πραγματικός και να έχει συζητηθεί με τους πολίτες, δεν υπάρχει. Ακόμα και οι ίδιοι οι υποψήφιοι δεν τον γνωρίζουν...
Πώς είναι δυνατόν να μιλούν για ένα «καλύτερο αύριο» δίχως να το έχουν σχεδιάσει; Δίχως να έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις;
Για πιο «καλύτερο αύριο» μας μιλούν όταν δεν γνωρίζουμε, όταν έχουμε μαύρα μεσάνυχτα, για το τι θα πράξουν;
Έχει κανένα νόημα να μας μιλάνε για παράδειγμα, για τα σχολεία την ίδια ώρα που δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός; Εννοούμε σχεδιασμός με αρχή, μέση και τέλος και όχι στα λόγια.
Να μας μιλάνε για την προστασία της υγείας μας όταν άπαντες γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει;
Να αναμασάνε τα του νέου νοσοκομείου, λες και αυτό θα γίνει αύριο ή το υφιστάμενο μπορεί να μας καλύψει και το μόνο που του λείπει είναι οι… χώροι;
Τι να (ξανα) πούμε για την αντιπλημμυρική, αντιπυρική και αντισεισμική προστασία μας;
Δεν υπάρχει κανένα νόημα.
Εν πάσει περιπτώσει, η απόφαση για το ποιο πολιτικό σχήμα θα μας «κυβερνήσει» τα επόμενα πέντε χρόνια, ανήκει στον καθένα από εμάς.
Αυτό και μόνο αυτό αφορά στη λεγόμενη και ενίοτε παρεξηγημένη «ατομική ευθύνη».
