Ναι, χρειαζόμαστε «οξυγόνο»

Άννα Αυγούλη

Αγαπημένε μου, ναι, ο κόσμος που βγήκε στις πλατείες και στους δρόμους την Κυριακή, 26 Γενάρη σωτηρίου έτους 2025, ήταν πολύς, πάρα πολύς. Γι αυτό φόβισε τους κρατούντες οι οποίοι ξεδιάντροπα και μη σου πω και πρόστυχα, προέβησαν στην γνωστή τακτική, τόσο γνώριμη από παλιά…(άσε, μη σου θυμίσω καταστάσεις και σου «κάψω» τις ελπίδες…). Παραποίησαν αριθμούς, έριχναν και συνεχίζουν να ρίχνουν λάσπη…

Τέλος πάντων, αυτό είναι το λιγότερο, μη του πω το «καθόλου». Ούτε καν τους ακούω. Γεγονός όμως είναι, πως ο κόσμος αντιδρά και αντιδρά σε θέματα που έχουν να κάνουν με τον πόνο των άλλων.

Μπορεί να μην βγαίνει στους δρόμους για την ακρίβεια, για την υγεία κ.λ.π. κ.λ.π.,(ανεξήγητο μεν, όχι της παρούσης δε) αλλά άπαξ και δει πόνο, συμπαραστέκεται, συμπάσχει.

Θα ήθελα πολλά να συζητήσουμε, αλλά θα προτιμήσω να μην το κάνω. Μιλάει για μένα η κυρία Κλέλια Ρένεση.

Κατά καιρούς διαβάζω αναρτήσεις της και ομολογώ ότι με έχει κερδίσει με τις απόψεις και τις θέσεις της. Θαυμάζω δε το θάρρος της να τα λέει φάτσα φόρα. Και μη μου πεις ότι στην Ελλάδα μπορεί κάποιος να μιλήσει δημόσια χωρίς να τιμωρηθεί, γιατί θα σου κόψω την καλημέρα…

Οι τιμωρίες είναι λογιών – λογιών. Δεν χρειάζεται να σε κλείσουν σε μπουντρούμι, ούτε να σου κάνουν φάλαγγα… Δημοκρατία δεν έχουμε; Ε λοιπόν, υπάρχουν «δημοκρατικοί» τρόποι για τιμωρία.

Συμφωνείς; Το ήξερα…

Που λες, η κυρία Κλέλια Ρένεση, γνωστή και πολύ καλή ηθοποιός, «μέσα από μια συγκλονιστική ανάρτηση  στο Facebook, εκφράζει την οργή και τη θλίψη που συνεχίζει να προκαλεί η τραγωδία στα Τέμπη. Τα λόγια της αποτυπώνουν την αίσθηση αδικίας και τη διαρκή προσπάθεια συγκάλυψης, ενώ παράλληλα αναδεικνύουν τη δύναμη της συλλογικής ευθύνης που παραμένει σε αδράνεια» όπως γράφτηκε.

Δεν θα πω περισσότερα τώρα.

Παραθέτω την ανάρτησή της και τα λέμε:

«Δεν ξέρω πόσες φορές ακόμη θα μας τρυπήσει τα σωθικά η υπόθεση των Τεμπών. Πόσες φορές ακόμη οι ίδιοι οι νεκροί θα μας μαρτυρούν τα κακώς κείμενα όσο εμείς προσπαθούμε διακαώς να στρουθοκαμηλίζουμε.

Ένα πράγμα ξέρω. Ένας ναζιστικός χαιρετισμός που είναι ένα «επικοινωνιακό τρικ» ενός διαταραγμένου ανθρώπου γίνεται πρωτοσέλιδο ως ακραία προκλητικό, ενώ ο πραγματικός καθημερινός μασκαρεμένος φασισμός κ ναζισμός (θα το φτάσω εκεί, ναι) που υφίσταται ο λαός μας από τους διαχειριστές της περιουσίας του, που πιστεύουν ότι είναι ανώτερη φυλή κ τάξη απ τον λαουτζίκο, που είναι υπεράνω νόμων, ηθικής κ δημοκρατικών θεσμών, βρίσκεται στην κατηγορία: κάποιοι μίζεροι γκρινιάρηδες ψεκασμένοι πάλι μουρμουράνε.

Η προπαγάνδα τους καλά (μας) κρατεί, υπνωτισμένους τόσο, ώστε να μην γεμίζουμε πλατείες κ δρόμους πιέζοντας για τιμωρία. Ώστε σε κάθε τρικλοποδιά της δικαιοσύνης να μην έχουν να φοβούνται τον λαό.

Οι γονείς των παιδιών δίνουν έναν αγώνα αδιάκοπο πλάι πλάι με τον αδιανόητο πόνο. Ο δικός μας ο αγώνας αγνοείται.

«Δημήτρη κάνε κάτι» παρακαλάει το αγγελούδι..

«Δεν μπορώ ν ανασάνω»

Όσοι δεν σκοτώθηκαν από την σύγκρουση, έπαθαν ασφυξία κ κάηκαν ζωντανοί. Χημικά ευρήματα ύποπτα κ αδέσποτα τριγυρίζουν σε αναλύσεις, σε γραφεία πραγματογνωμόνων, σε υπόγεια γραφεία.

«Ελλάδα κάνε κάτι» παρακαλάει η δημοκρατία.

«Δεν μπορώ ν ανασάνω».

Τώρα που το ξαναδιάβασα, δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο. Δεν έχω σωθικά.

Ούτε και συ;

Σου κόπηκε κι εσένα η ανάσα… Συμπάσχουμε καλέ μου και το λέμε.

Πριν σε αποχαιρετήσω για σήμερα, θα σου πω αυτό που ένοιωσα όταν τα παιδιά μου (είχαν πάει στην πλατεία Ελευθερίας) μου έδειξαν βίντεο και φωτογραφίες από τον κόσμο.

Αγαπημένε μου ανατρίχιασα. Ναι, εγώ που σκούζω για την αδιαφορία μας και μας μαλώνω, αισθάνθηκα, πώς να στο πω, ανακούφιση, συγκίνηση, ζήλεια γιατί δεν ήμουν εκεί…
Ναι, για τα δεδομένα του νησιού μας, ο κόσμος ήταν πολύς. Και το ιδιαίτερα ελπιδοφόρο είναι πως, δεν πήγε «κατόπιν εντολών», εννοείς τι εννοώ, αλλά γιατί το γούσταρε, το ήθελε, το ένοιωθε.

Ήταν εκεί γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να ανασάνει.

Σύντομα θα υπάρχει και συνέχεια γιατί μέσα σε αυτή τη δυσωδία, χρειαζόμαστε «οξυγόνο»  

Υ.Γ.: Να επαναλάβουμε. Δεν ήταν/είναι δυστύχημα. Ήταν/είναι έγκλημα.