Ναι, αυτό εννοώ. Το πώς θα ζήσω και τι θα επιλέξω να κάνω στη δική μου ζωή, επαναλαμβάνω, δική μου ζωή, είναι μόνο δικό μου δικαίωμα και κανενός άλλου. Διαφορετικά, δηλαδή, να θέλω αυτό κι εσύ να μου επιβάλλεις το άλλο, είναι καταναγκασμός και σε μια πιο ελεύθερη «μετάφραση» ένα είδος δουλείας. Το εάν σε φοβίζει ή δεν μπορείς να επεξεργαστείς το δικό μου «θέλω», δεν με αφορά. Αφορά εσένα και μόνο εσένα.
Άλλωστε αγαπημένε μου, τα μεγάλα προβλήματά μας δεν είναι αυτά και εδώ βρίσκεται η αντίφαση. Για το ότι η χώρα μας έχει καταντήσει «αποικία», οι ηγέτες μας «αχυράνθρωποι» κι εμείς «ακόλουθοι», σιγή ιχθύος.
Αυτά και πάμε παρακάτω.
Πού; Έλα μου ντε; Τι να πρωτοπούμε ειλικρινά δεν ξέρω.
Συμβαίνουν διάφορα «κουλά» που από τη μια θέλω να μιλήσω, αλλά από την άλλη νοιώθω βαρεμάρα… Τα ίδια και τα ίδια.
Θα μου πεις και θα ‘χεις δίκιο όπως πάντα, ότι, αυτή είναι η ζωή. Κάνει κύκλους.
Είχαμε μια συζήτηση με μια αγαπημένη φίλη προ ημερών για την… κοινωνία.
«Σε τι κόσμο ζούμε;» το ερώτημα, το οποίο τίθεται συχνά.
Όμως, όταν το καλοσκεφτείς, το ίδιο ερώτημα θέτει κάθε γενιά, άσχετα εάν το κοινωνικοπολιτικό καθεστώς είναι διαφορετικό.
Το ερώτημα «σε τι κόσμο ζούμε» θυμάμαι να το έλεγε ο πατέρας μου, η μάνα μου, ο θειός και η θειά μου…
Το ίδιο έλεγαν κι οι παππούδες κι οι γιαγιάδες…
Γιατί στα λέω όλα αυτά;
Διότι αγαπημένε μου, τίποτα δεν είναι καινούργιο.
Πάντα είχαμε πολέμους, πάντα είχαμε σκοτωμούς, βιασμούς, κακοποιήσεις, εκμετάλλευση… Πάντα, αλλά δεν τα μαθαίναμε. Τώρα με τα σόσιαλ, φτερνίζεται ένας στη μια άκρη της γης και στη στιγμή το μαθαίνουμε στην άλλη!!!
Ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις από γενιά σε γενιά και αλίμονο εάν δεν υπήρχαν. Κάθε εποχή έχει τα δικά της ερεθίσματα, άρα, διαφορετική αντίδραση, αλλά και διαφορετικές κατακτήσεις.
Τι μου ήρθε στο μυαλό μόλις τώρα;
Μόλις είχα τελειώσει σπουδές και έψαχνα δουλειά. Τίποτα στον ορίζοντα. Βλέπεις, και την εποχή εκείνη υπήρχε ανεργία και για να βρεις δουλειά έπρεπε να βάλεις μέσον. Εάν δε, ήσουν Αριστερός, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε…
Εντάξει, μετά ήρθαν και οι λεγόμενοι σοσιαλιστές, αλλά και τότε έπρεπε να είσαι με το κόμμα για να προκόψεις …
Πήγαινα, που λες, σε ένα καφενεδάκι στην πλατεία Κάνιγγος, έπαιρνα «ΤΑ ΝΕΑ», ήταν η εφημερίδα με τις περισσότερες αγγελίες, και έψαχνα. Σε μια απ’ αυτές ζητούσαν γραμματέα σε ένα γραφείο. Πήγα, με προσέλαβαν, αλλά δεν φτούρησε ούτε μήνα η δουλειά. Ο «κύριος» ήθελε τα «δικά» του…
Είναι αυτό που σου είπα. Πάντα συνέβαιναν και θα συμβαίνουν «αυτά» και «άλλα».
Όσο υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη…
Με τούτα και με κείνα, πέρασε η ώρα…
Αλλά πριν σε χαιρετήσω για σήμερα, θέλω να σου πω και τούτο, διότι, αρκετοί συμπολίτες μας ρωτούν τι συμβαίνει με τους αιρετούς μας, αν όχι όλους, με την πλειοψηφία τους και δεν συνεντευξιάζονται. Τουλάχιστον τον «Σ» τον έχουν κατατάξει στη «μαύρη λίστα».
Ναι, υπάρχουν και στην εποχή μας αυτές… Είδες, άλλωστε, ποια θέση κατέχει η χώρα μας στην ελευθερία του Τύπου. Η Κως θα αποτελούσε εξαίρεση;
Απαντούμε, λοιπόν, και δημόσια:
Εάν ο δημοσιογράφος δεν έχει πρόσβαση, εννοώ επικοινωνία, με τους εκλεγμένους, εάν οι αγαπητοί μας εκλεγμένοι αποφεύγουν να μιλήσουν, τότε αγαπημένε μου η… φάβα δεν έχει απλά ένα «λάκκο», αλλά βαθιά χαράδρα…
Στο ρητορικό ερώτημα, λοιπόν, «γιατί κρύβονται;», διότι περί αυτού πρόκειται, εύλογη η απάντηση: Διότι δεν τους αρέσει η άποψή μας. Δεν τους αρέσει η γράφουσα, ο τάδε και ο δείνα συνεργάτης, οι ερωτήσεις, κ.λ.π. κ.λ.π. Προφανώς, λέω τώρα, δεν έχουν τι να πουν και πώς να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αυτό τους γεμίζει άγχος με αποτέλεσμα την άρνηση.
Άσε που τούτη η δημοτική αρχή, αν και διανύει τον 5ο χρόνο της θητείας της, συγκρίνεται συνεχώς με το παρελθόν, ενώ κωφεύει σε κάθε άλλη άποψη απ’ όπου αυτή κι αν προέρχεται.
Υπάρχει μια «αδυναμία», μια «έλλειψη» η οποία πού οδηγεί; Στην αλαζονεία, στον εγωκεντρισμό και συνεπακόλουθα στο ναρκισσισμό, που λένε και οι ειδικοί.
Τραγικό;
Απολύτως.
Μια κοινωνία στο σκοτάδι.
