Θα μου πεις – και δίκιο θα ‘χεις όπως πάντα – ότι, κάποιοι φοβούνται αν τα πουν δημόσια. Όσο να ‘ναι, υπάρχουν…. επιπτώσεις.
Θα σου αναφέρω ένα παράδειγμα.
Σε συναυλία που πραγματοποίησε στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων το βράδυ της Δευτέρας (11/9/2023) ο καταπληκτικός καλλιτέχνης Αλκίνοος Ιωαννίδης, «κατάφερε μέσα σε μόλις 2 λεπτά να αποτυπώσει με τα λόγια του τον πόνο, τη ματαίωση, την αγωνία και την θλίψη του κόσμου, σχολιάζοντας, παράλληλα, την ηχηρή απουσία του κράτους (και) σε αυτή την τραγωδία. Άσκησε, μάλιστα, κριτική και στη στάση του δημάρχου Βόλου, Αχιλλέα Μπέου, που έκανε "περιοδεία" πάνω σε μπουλντόζα» όπως γράφτηκε.
Αναλυτικά τα λόγια του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη συναυλία:
«Έρχομαι από την καταιγίδα. Έρχομαι από την λάσπη. Από τον ρημαγμένο παράδεισο, από το Πήλιο, από τα αποκομμένα χωριά, από τα πεσμένα γιοφύρια, από τα κατεστραμμένα σπίτια, τα γκρεμισμένα. Έρχομαι από τη λάσπη. Από τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα, τα πεσμένα δέντρα. Από τις κομμένες εθνικές οδούς. Από την κομμένη, την καμένη, την πνιγμένη χώρα μας.
Έρχομαι από τον Βόλο, που ο δήμαρχος της πόλης, πριν από τρεις μέρες -ο ανεκδιήγητος δήμαρχος- ανεβασμένος σε μια μπουλντόζα, φώναζε στην ερημιά -εκεί που δεν υπήρχε άνθρωπος- "ήρθε το φαΐ και το νερό! Ελάτε να πάρετε!". Για την κάμερα, κάνοντας προεκλογικό σποτ μπας και τον ξαναψηφίσει κανείς. Έρχομαι από την χώρα που θα τον ξαναψησίσουν, όμως. Έρχομαι από τη χώρα που ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν. Από τη χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόνοια, χωρίς έγνοια, χωρίς φροντίδα, χωρίς ευθύνη. Έρχομαι από τη λάσπη».
Και σε ρωτάω. Τι άλλο χρειάζεται για να «ξυπνήσουμε»;
Θα μου πεις και δίκιο θα ‘χεις όπως πάντα, εδώ είχαμε την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών (ούτε να το γράφω αντέχω…), είχαμε τις πυρκαγιές που κατέκαψαν ένα σημαντικό μέρος της χώρα μας, είχαμε τις πλημμύρες που χάθηκαν άνθρωποι!!! Το διανοείσαι;;;
Δεν αναφέρω καν τις υλικές ζημιές, οι οποίες δεν έχουν κοστολογηθεί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές, είναι και οι άνθρωποι που έχασαν τα πάντα!!! Ποια θα είναι η «ζωή» τους από δω και πέρα;
Είχαμε όλα αυτά και δεν άνοιξε μύτη!!! Σε ξαναρωτάω: Το διανοείσαι;
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Αυτό μου ‘ρθε στο μυαλό.
Και λέω να το συνεχίσω. Όχι το ίδιο τραγούδι, αλλά το άλλο που μου αρέσει πολύ. «Εγώ δεν είμαι ποιητής». Μια από τις πιο «γλυκές και ταξιδιάρικες μπαλάντες» όπως γράφτηκε, που ερμήνευσε και υπέγραψε τη μουσική ο Νίκος Παπάζογλου, ενώ ο στίχος ανήκει στον Λάζαρο Ανδρέου. «Ίσως μια κρίση αυτογνωσίας και απολογισμού κάθε καλλιτεχνικής ψυχής, από αυτές που αγάπησαν το περιθώριο, τη διαφορετικότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά επιμείνανε στην ουσία» ο σχολιασμός.
Συμφωνείς; Ωραία.
Αφιερωμένο λοιπόν:
Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ’ άλλους πλανήτες
Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ’ ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ’ αδερφός του
