Δεν είμαι πρόβατο ή μπας και είμαι…

Άννα Αυγούλη

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις, δεν λέμε;

Ε να λοιπόν, η απόδειξη…

Γελάς αγαπημένε μου; Δίκιο έχεις.

Περιδιαβαίνοντας τις εφημερίδες και τα sites, το μάτι μου έπεσε στη συγκεκριμένη φωτογραφία. Ξεράθηκα στα γέλια!!! Πολύ πετυχημένη αλλά  δεν έγραφε τον σκιτσογράφο. Είχε μόνο τον τίτλο: «με ή χωρίς λόγια».

Πικρογελάσαμε και σήμερα λοιπόν…

Τι μας απομένει; Μιάμιση εβδομάδα πριν την πρώτη Κυριακή των εκλογών.

Δεν σου λέω τίποτα… Φωτιά έχουν πάρει οι υποψήφιες και οι υποψήφιοι.

Αδελφέ, για να πάρεις μέρος σε αυτή τη «μάχη» πρέπει να έχεις είτε μεγάλη πρεμούρα για μια θέση, είτε να είσαι πεπεισμένος πως εσύ και μόνο εσύ έχεις τις λύσεις των προβλημάτων μας στα χέρια σου.

Η άποψή μου; Χμμμ, και στις δύο περιπτώσεις «ψηφίζω» όχι.

Γιατί; Θα σου πω.

Την πρώτη περίπτωση την απορρίπτω χωρίς δεύτερη κουβέντα. Απεχθάνομαι όσες και όσους έχουν ως αυτοσκοπό τους την προβολή. Όχι, δεν δαιμονοποιώ την ανάγκη του καθενός να αυτοπροβάλλεται. Είναι και αυτό μια ανθρώπινη ανάγκη, αλλά σκιάζομαι ότι έχει γίνει εμμονή. Για χάρη της γίνονται σημεία και τέρατα…

Την δεύτερη περίπτωση την απορρίπτω μεν, τη συζητάω δε, παρόλο που κρύβει τεράστια αλαζονεία.

Τη συζητάω διότι, ένα από τα «χαρίσματά» μου είναι η ισχυρογνωμοσύνη. Ναι, σε κάποια ζητήματα είμαι «ντουβάρι» που ‘λεγε κι η μάνα μου. Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι, εν μέρει ταυτίζομαι… Εν μέρει λέω, διότι, θεωρώ ότι η συνεργασία είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Χωρίς αυτή, δεν «ανοίγεσαι», δεν παθαίνεις, δεν μαθαίνεις, δεν μεγαλώνεις.

Όταν λέω «συνεργασία», αντιλαμβάνεσαι ότι δεν εννοώ μεταξύ π.χ. φιλάθλων μόνο του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ κ.λ.π., αλλά αναμεταξύ τους…

Διαφωνούν αλλά δεν είναι και οχτροί.

Τώρα θα μου πεις, τι σχέση έχουν οι φίλαθλοι ποδοσφαιρικών ομάδων με τους «φιλάθλους» κομμάτων;  Ναι, υπάρχει διαφορά, αλλά και πάλι, κάποια σημεία σύγκλισης ως προς το επιθυμητό αποτέλεσμα πιστεύω ότι υπάρχουν.

Μεγάλη κουβέντα άνοιξα και δεν ξέρω πώς να την κλείσω….

Εν πάσει περιπτώσει, οι συνεργασίες κομμάτων ή παρατάξεων, ποτέ δεν έκαναν κακό. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από τις αυτοδυναμίες. Η αυτοδυναμία κρύβει πολλές παγίδες. Άλλωστε, αυτές δεν πληρώνουμε τόσα χρόνια;

Για θυμήσου; Από το 1974 και μετά, πόσες αυτοδυναμίες είχαμε και πού έχουμε φτάσει σήμερα;  Είμαστε σε καλύτερη θέση; Όποιος πει «ναι», θα είναι… ανόητος να τον πω;… εκτός τόπου και χρόνου να τον πω;

Αγαπημένε μου, ευκαιρίες να αλλάξουμε ρότα μας έχουν δοθεί. Κάποιες τις αδράξαμε, αλλά δεν καταφέραμε να τις εδραιώσουμε. Συμπεριφερθήκαμε σαν την αγελάδα που κλωτσάει την καρδάρα με το γάλα και τη χύνει…

Κάποιες άλλες, ούτε που τις αντιληφθήκαμε…

Αυτή τη «συμπεριφορά μας» μόνο ένας ειδικός μπορεί να την εξηγήσει.

Εμείς απλά αναρωτιόμαστε σκεπτόμενοι ή σκεπτόμαστε αναρωτώμενοι.

Γελάς; Μια χαρά σε βρίσκω…

Να κλείσουμε την κουβεντούλα μας όπως ξεκινήσαμε; Ωραία.

Μπορεί η γελοιογραφία να διακωμωδεί την κατάσταση, η οποία δεν είναι μόνο σημερινή αλλά μας έρχεται από τα βάθη των αιώνων, αλλά είναι ολίγον τρομαχτική. Δεν βρίσκεις; Κυρίως η εικόνα των προβάτων, με στέλνει…

Δεν είμαι πρόβατο. Βρε μπας και είμαι; Δεν θέλω να είμαι πρόβατο.

Χμμμ, λίγο τσιτάτο μοιάζει, αλλά αυτό σκέφτηκα. Εάν έχεις κάτι καλύτερο, πες το μου.