Δεν υπάρχουν λόγια πλέον…

Άννα Αυγούλη

Ναι αγαπημένε μου. Έπεσα από τα σύννεφα. Η λέξη «σοκ» είναι πολύ μικρή για να περιγράψει αυτό που ένοιωσα και εξακολουθώ να νοιώθω μετά τις αποκαλύψεις για την «Κιβωτό του Κόσμου».

Ακόμα και να αποδειχθεί πως όλα αυτά είναι μια σκευωρία («βάλλεται ένας Οργανισμός επειδή ένα παιδί είχε την κακία να πάει να καταθέσει», είπε χαρακτηριστικά η πρεσβυτέρα Σταματία Γεωργαντή μιλώντας στην ΕΡΤ) το σαράκι της αμφισβήτησης δεν θα φύγει από το μυαλό μου.

Πάντα είχα μια αγωνία για τα παιδάκια που κακοποιούνται, για τα παιδάκια του πολέμου, για τα παιδάκια μεταναστών – προσφύγων που «χάνονται» στη… διαδρομή, για, για, για… Αλλά τούτο που βιώνουμε τώρα είναι πολύ παραπάνω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Με πνίγει.

Η φράση «ουδείς υπεράνω υποψίας» να δεις που θα γίνει το μότο μας. Θα φτάσουμε στο σημείο να υποψιαζόμαστε τον καθένα που θα μιλά για αγάπες, προσφορά, φροντίδα κ.λ.π. Τρομερό!!!!

Και να σκεφτείς πως, όταν αφαιρείται η επιμέλεια παιδιών από τις εισαγγελικές αρχές και δεν υπάρχει ένα στενό οικογενειακό περιβάλλον για να τα αναλάβει, τα στέλνουν είτε στην «Κιβωτό» είτε στο «Χαμόγελο»!!!

Αυτές είναι οι μεγάλες «δομές της χώρας μας. Ιδιωτικές βέβαια διότι το κράτος μας, περί άλλων τυρβάζει. Διαχρονικά εννοείται.

Αντί να φροντίσει τα παιδιά που έχουν ανάγκη, υποχρέωσή του είναι άλλωστε και συνταγματικά, να φτιάξει χώρους, να τους στελεχώσει και βέβαια το σημαντικότερο, να τους ελέγχει, επαφίεται στον καθένα μας. Επισημαίνω τον έλεγχο, διότι, έχουμε και δημόσιες δομές διαφόρων μορφών που είναι κάτεργα, κολαστήρια…

Και εάν, εάν λέω, κλείσει η δομή, κάτι που απευχόμαστε όλοι φαντάζομαι, διότι δεν είναι όλα «μαύρα», εννοώ ότι πρόσφερε βοήθεια όλα αυτά τα χρόνια, τι θα απογίνουν αυτά τα εκατοντάδες παιδιά;

Με ένα ανίκανο κράτος, με ένα κράτος που ακόμα είναι ζητούμενη η κοινωνική πρόνοια, ποιο θα είναι το μέλλον τους; Κατά τα λοιπά, η χώρα μας ηγείται της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης…

Τι κάνουμε τώρα; Μη με ρωτάς. Δεν ξέρω. Όσο υπάρχουν ανθρωποειδή, η κάθε είδους εκμετάλλευση θα θριαμβεύει.

Δεν θα σταθώ ούτε σε όσα έχει πει μέχρι σήμερα ο πατέρας Αντώνιος, ούτε η πρεσβυτέρα. Η υπόθεση έχει πολύ δρόμο μπροστά της και ελπίζω η δικαιοσύνη, αυτή τη φορά, να πράξει το καθήκον της.

Ζητούμενο δεν είναι να «τιμωρηθούν» οι όποιοι υπεύθυνοι ή να κλείσει η δομή, αλλά ο έλεγχός της και η δημιουργία δημοσίων δομών με όλα τα απαιτούμενα εχέγγυα για την ευζωία των παιδιών και των οικογενειών τους.

Θα σε αποχαιρετίσω με λίγα από όσα γράφει το site της «Κιβωτού», στα οποία όλοι υποκλινόμασταν μέχρι χθες, αλλά τώρα …

«Η «Κιβωτός του Κόσμου» είναι Εθελοντικός Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού.

Δραστηριοποιείται και απευθύνεται πρώτα και κύρια στα μικρά απροστάτευτα παιδιά, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, αλλά και πολλά χωρίς γονείς, που βιώνουν δύσκολες συνθήκες,  παραμέληση, εγκατάλειψη, χωρίς ιατρική φροντίδα με αβέβαιο μέλλον.   

Η Κιβωτός καλύπτει εξ ολοκλήρου και φροντίζει τα απροστάτευτα παιδιά. Σε συνεργασία με Εισαγγελίες Ανηλίκων, φορείς προστασίας και υπηρεσίες για τα δικαιώματα των παιδιών, αναλαμβάνει το μεγάλωμα των ανηλίκων στα τέσσερα μέχρι σήμερα, σπίτια φιλοξενίας. Πρόκειται για παιδιά από βρεφική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση τους, τα οποία έχουν υποστεί κακοποίηση, παραμέληση και πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης.  Τα παιδιά ζουν σε μεγάλα σπίτια με παιδαγωγούς –φροντιστές για την καθημερινότητα τους και είναι σαν μια μεγάλη οικογένεια, μη θυμίζοντας σε τίποτα την ιδρυματικού τύπου φροντίδα.

Επίσης, κύριο μέλημα της Κιβωτού είναι όταν υπάρχει γονέας που ενδιαφέρεται για το παιδί και έχει την ικανότητα να το φροντίσει, να μη γίνεται απομάκρυνση από  την οικογένεια. Ακόμα και στις περιπτώσεις που είναι μονογονεϊκές οικογένειες με σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, εφόσον απευθυνθούν στις υπηρεσίες μας, θα μπορέσουν να έχουν στήριξη σε πολύ βασικές τους ανάγκες, όπως τα τρόφιμα, ο ρουχισμός, η ιατρική περίθαλψη και όλα όσα χρειάζονται για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Παράλληλα, οι οικογένειες λαμβάνουν υπηρεσίες συμβουλευτικής υποστήριξης, συμμετέχουν σε ομάδες γονέων με ειδικούς σε θέματα οικογενειακών σχέσεων, ενημερώνονται για προγράμματα κατάρτισης, ώστε να ενδυναμωθούν και να αναλάβουν την ευθύνη των παιδιών τους.

Η Κιβωτός του Κόσμου ιδρύθηκε το 1998 στην Αθήνα από τον εικοσιεξάχρονο ιερέα, πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά, την ανιδιοτελή προσφορά και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για το παιδί, το νέο και το γονιό που βρίσκονται σε ανάγκη και διαβιούν στις χαραμάδες της κοινωνίας, σε μια «άλλη» Αθήνα, στην περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος.

Η «Κιβωτός του Κόσμου»  είναι μια μεγάλη οικογένεια. Μέλη αυτής της οικογένειας είναι τα παιδιά, οι γονείς, οι συνεργάτες, οι εθελοντές, οι συμπαραστάτες. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης, φροντίδας και στοργής που μεγαλουργεί στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Πωγωνιανή της Ηπείρου και στη Χίο.

Η Κιβωτός του Κόσμου γεννήθηκε από την μεγάλη ανησυχία  του πατρός Αντωνίου, ο οποίος ως νέος τότε κληρικός αγωνιούσε για το ποίμνιο εκείνο που κινδύνευε περιπλανώμενο, χαμένο μέσα στην άγνοιά του, μακριά από την Μάνα-Εκκλησία που είναι  η μόνη Κιβωτός της  Σωτηρίας. Ο π. Αντώνιος και η πρεσβυτέρα του Σταματία αφιέρωσαν κυριολεκτικά τη ζωή τους στον τιτάνιο αγώνα καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής συνανθρώπων τους μέσα από το πρίσμα της χάριτος και του λόγου του Θεού.

«Βλέπαμε  στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, παιδιά  που θα έπρεπε να βρίσκονται στο σχολείο τους να τριγυρνάνε χωρίς κανένα σκοπό στη ζωή τους μέσα στην άγνοια και τον κίνδυνο που παραμόνευε δίπλα τους. Νοιώσαμε μέσα μας την ανάγκη να ανοιχτούμε προς αυτά τα περιθωριοποιημένα παιδιά να  τους μεταδώσουμε  το μήνυμα της ελπίδας και της Ζωής»

«Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκε η πρώτη ομάδα στο δρόμο, στην πλατεία και από κει στην εκκλησία. Όλο αυτό τα έργο έως και σήμερα είναι ένα μεγάλο και συνεχές θαύμα της Χάριτος του Θεού και μια μεγάλη απόδειξη πως όλοι μας μπορούμε να συνεισφέρουμε στη βελτίωση της κοινωνίας μας χωρίς να χρειασθούν χρήματα, αλλά αρκεί να βγούμε από το εγώ μας και να έχουμε διάθεση για προσφορά και  άνοιγμα στους διπλανούς μας».

Αφού δημιουργήθηκε η πρώτη ομάδα παιδιών, θελήσαμε να δώσουμε ένα όνομα σ’ αυτήν την προσπάθεια, έτσι τους ζητήσαμε να γράψουν στον πίνακα διάφορα ονόματα.

 «Ακόμη και το όνομα το επέλεξαν τα ίδια τα παιδιά. Καθίσαμε λοιπόν  κάτω και είπαμε ότι κάπως πρέπει να λέγεται αυτό. Τα παιδιά έλεγαν τις λέξεις φωλιά, καταφύγιο… Φάνηκε πως το νιώθουν σαν κάτι που τους διαφυλάσσει, τους προστατεύει… και είπαμε να το πούμε Κιβωτός».

Το «του κόσμου» το πρόσθεσε ο ίδιος ο πάτερ Αντώνιος για να τονίσει ότι στην Κιβωτό χωράνε όλοι και όλοι έχουν αξία, όπως στη Κιβωτό του Νώε «από το ταπεινό σκουλήκι μέχρι το ισχυρό λιοντάρι, όλοι έχουν θέση στην Κιβωτό και όλοι αξίζουν να προφυλαχθούν και να διασωθούν»

Έτσι λοιπόν η Κιβωτός του Κόσμου εντάσσει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, σε μια ευρύτερη «οικογένεια», όπου η αλληλεγγύη και η αλληλοπροσφορά είναι καθημερινότητα. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα,  οι  ισότιμες σχέσεις και η έννοια της αγάπης χωρίς ανταλλάγματα είναι οι αρχές που διέπουν την πορεία της Κιβωτού.

Η ενθάρρυνση, η στήριξη, η συμβουλευτική προσέγγιση των γονέων και των παιδιών είναι ένας από τους πολλούς τρόπους για να βοηθηθούν οι οικογένειες που βρίσκονται σε ένδεια. Η Κιβωτός ευελπιστεί να αποτελεί την κινητήριο δύναμη και το στήριγμα των ανθρώπων που δοκιμάζονται από τις δυσκολίες για να σταθούν ξανά στα πόδια τους, έχοντας τη βοήθεια που χρειάζονται ώστε να ενταχθούν  με νέα εφόδια στο κοινωνικό σύνολο».