Ο ίδιος δηλώνει Αντιμαχείτης, διότι ο πατέρας του μεγάλωσε και ανδρώθηκε στην Αντιμάχεια, σπούδασε και εργάσθηκε ως δικηγόρος στην Αθήνα και αναπαύεται στο Αντιμαχείτικο κοιμητήριο του Χριστού μαζί με την εξαίρετη σύζυγό του (δασκάλα στο Αρσάκειο) καταγόμενη από την περίφημη Πέργαμο της Μικράς Ασίας (εξ ου και ο θερμός πατριωτισμός του Κλεάνθη). Η ευφυϊα του διαγνώσθηκε ήδη από το Δημοτικό σχολείο, όπου τον προωθούσαν σε ανώτερες τάξεις, από το Κολλέγιο Αθηνών και στη συνέχεια από το Πανεπιστήμιο Γέϊλ της Αμερικής, όπου του άνοιξαν διάπλατα τις πύλες για τις ανώτατες σπουδές του στον χώρο των Φυσικομαθηματικών ερευνών. Απόδειξη, ότι ήδη στα εικοσιπέντε του το εν λόγω Παν/μιο τον ανεκήρυξε Επίκουρο καθηγητή του! Παράλληλα εργάσθηκε ερευνητικά στο περίφημο Μ.Ι.Τ. Η επιστροφή του στην Ελλάδα, ο διορισμός του στο Παν/μιο Κρήτης, στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, στη Διεύθυνση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (απ΄ όπου και αφυπηρέτησε), η συμμετοχή του σε διεθνή συνέδρια, οι διαλέξεις του σε Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια κ.ά. πολλά, συμπληρώνουν επάξια το διδακτικό και συγγραφικό του έργο, με αποτέλεσμα να θεωρείται ο κατ΄ εξοχήν Κώος με τόσες υψηλές «περγαμηνές». Τυχαίνει να τον γνωρίζομε πάρα πολλά χρόνια και κάθε Λαμπρή σχεδόν βιώνει το Αντιμαχείτικο Πάσχα στην αυλή μας. (και όχι μόνο το Πάσχα…). Σε μια πρόσφατη «συμποσιακή» κουβέντα που είχαμε στο σπίτι μας με αφορμή τις Φθινοπωρινές εκδηλώσεις του Διεθνούς Ιπποκρατείου Ιδρύματος (Δ.Ι.Ι.Κ.), τον παρεκάλεσα να με ενημερώσει για την περίοδο της δικής του προεδρίας στο Δ.Ι.Ι.Κ. Άκουσα προσεκτικά και έμαθα πολλά που αγνοούσα. Η συζήτηση με τον Κλεάνθη (πέραν του ότι είναι πάντα μαθητεία) ήταν αληθεστάτη και αντικειμενικότατη. Ονειρευόταν να ανεβάσει το επίπεδο του Ιδρύματος σε πολύ υψηλή θέση, καθιστώντας το πραγματικά διεθνές, με την «επιστράτευση» των επωνύμων προσωπικοτήτων που γνώριζε, Πανεπιστημιακών, Ακαδημαϊκών, Νομπελιστών και φυσικά με την συνδρομή των πρωθυπουργικών στενών σχέσεών του. Δυστυχώς τοπικοί πολιτικοί παράγοντες τον θεώρησαν ενδεχομένως ως μελλοντικό πολιτικό ανταγωνιστή και τεχνηέντως τον εκπαραθύρωσαν. Κρίμα! Η Κως έχασε, όχι ο ανενδεής Νικολαϊδης. Αυτά που αναφέρω τα επιβεβαίωσα διαβάζοντας το «επίκαιρο άρθρο» του αείμνηστου φίλου Γιάννη Ιωαννίδη στο Βήμα της Κω (4/6/1991). Παρακαλώ θερμά τον φίλο Γιάννη Κιάρη καθώς και τον τοπικό μας τύπο να το αναδημοσιεύσουν προς ενημέρωση πολλών. Ζητώ συγγνώμη από τον κ. Νικολαϊδη, διότι η πρωτοβουλία μου αυτή πρώτον είναι εν αγνοία του και δεύτερον παραβιάζει το «λάθε βιώσας» του, την μοναχική και δημιουργική ζωή του, στην απλή και πανέμορφη έπαυλή του στα υψώματα του Αγίου Φωκά με φόντο το απέραντο γαλάζιο του Κεραμικού Κόλπου και την περίφημη αρχαία Κνίδο! Όσο για τον σημερινό πρόεδρο του Δ.Ι.Ι.Κ., τον εξ ίσου φίλτατο Νικόλα Παπαντωνίου, εύχομαι να υλοποιήσει τους οραματισμούς του Κλεάνθη Νικολαϊδη, του δικού μας Αϊνστάϊν.
Έπεται το παλιό πρωτοσέλιδο ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΑΡΘΡΟ «ΤΟΥ ΒτΚ» με τίτλο:
ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ Δ.Ι.Ι.Κ.:
Από την αρχή της έκδοσής της πριν από 15 χρόνια, αυτή η εφημερίδα έχει ασχοληθείμε το Διεθνές Ίδρυμα της Κω (ΔΙΙΚ), έχοντας ως μόνο κριτήριο το συμφέρον της Κω και της Δωδεκανήσου. Ανατρέχοντας στα φύλλα που έχουν κάτι σχετικό, βλέπουμε ότι υπήρξαν περίοδοι κριτικής και αποδοκιμασίας για την απραξία, για τον οικονομικό μαρασμό και για το αδιέξοδο σε πρακτικές ιδέες καθώς και περίοδοι επιδοκιμασίας και αναγνώρισης. Μια τέτοια θετική εικόνα παρουσιάζει η πρόσφατη περίοδος με πρόεδρο τον καθηγητή κ. Κλ. Νικολαϊδη.
Με την ανάληψη της Διοίκησης του ΔΙΙΚ ο κ. Νικολαϊδης συνέλαβε και προώθησε συστηματικά την υπόθεση του πρώτου και μοναδικού για την Ελλάδα μεγάλου Συνεδριακού Κέντρου 2.000 θέσεων, που μπορεί να ανεγερθεί στην περιοχή του οικοπέδου του ΔΙΙΚ. Όχι μόνο έπεισε εξ αρχής το Διοικητικό Συμβούλιο στο οποίο συμμετέχει και ο Δήμαρχος της Κω, αλλά και επί σειράν ετών, με κάθε ευκαιρία και διαφάνεια, ενημέρωσε τον λαό της Κω και εξήγησε κατά κόρο σε ανωνύμους και επωνύμους, μέχρι τον τέως Πρωθυπουργό της χώρας και πολλούς υπουργούς διαφορετικών Κυβερνήσεων, την ξεχωριστή σημασία ενός τέτοιου έργου. Και όπως είναι γνωστό, με μοναδικά όπλα την προσωπικότητά του και το ορθό των επιχειρημάτων του, το μήνυμα έχει πλέον ληφθεί με ενθουσιασμό από Δωδεκανησίους, από γιατρούς όλης της Ελλάδας και από το Ελληνικό Κράτος: Ένα σύγχρονο και μεγάλο Συνεδριακό Κέντρο όπως αυτό που έχει ήδη σχεδιασθεί, όχι μόνο θα είναι η ατμομηχανή του ΔΙΙΚ. Θα είναι έργο εκπολιτισμού και ποιοτικής ανάπτυξης για την Κω με Εθνική σημασία και με παγκόσμια εμβέλεια και στήριξη.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, η άμεση ανέγερση του Συνεδριακού Κέντρου έχει υποστηριχθεί τα τελευταία δύο χρόνια και νομοθετικά και με θετικές παρεμβάσεις Υπουργών όπως ο κ. Σκουλάς (ΠΑΣΟΚ), ο κ. Τζαννετάκης (ΝΔ), ο κ. Κεφαλογιάννης (ΝΔ) και ο κ. Σαμαράς (ΝΔ).
Μόνο μια περίεργη συμμαχία δύο δημοσίων ανδρών, του κ. Καΐσερλη και του κ. Παυλίδη, στάθηκε αντίθετη. Κάθε λογικός πατριώτης θα περίμενε ότι οι επί σειράν ετών πράξεις τους θα απεδείκνυαν μια ουσιαστική συμβολή στα οικονομικά, στις υπηρεσίες και εν γένει στην στήριξη και προβολή του ΔΙΙΚ. Αντιθέτως, ο μεν πρώτος βαρύνεται με μια αντιπαραγωγική Προεδρία και, ως Δήμαρχος, με αθετημένες υποσχέσεις, με αμέλεια ακόμη και με παρακώλυση των πρωτοβουλιών της Διοίκησης του ΔΙΙΚ. Ο δε δεύτερος, μετά από πολυετή πλήρη απουσία και αδιαφορία, εμφανίστηκε προσφάτως με την γνωστή αρνητική επέμβαση στον αρμόδιο Υπουργό κ. Τσιμπλάκο, ώστε το έργο να μην ενταχθεί στο ΕΟΚικό πρόγραμμα INTEREG. Τις πράξεις τους ας τις κρίνει ο Λαός και η ιστορία της Κω και της Δωδεκανήσου.
Το Βήμα της Κω δεν έχει πτοηθεί από την απίστευτη στάση του κ. Παυλίδη. Άλλωστε η εμβέλεια του έργου ξεπερνά κατά πολύ την στενή αντίληψη ενός βουλευτή. Έτσι, έχοντας έλθει σε επαφή με σοβαρούς παράγοντες του δημόσιου βίου και έχοντας λάβει τα μηνύματα της έντονης υποστήριξης του Κωακού λαού, καλεί την Κυβέρνηση να εκμεταλλευθεί την ευνοϊκή κατάσταση ετοιμότητας και προδιαγραφών του έργου και να το εντάξει στο Πρόγραμμα INTEREG. Εκεί που έχουμε φθάσει, τούτο αποτελεί την μόνη λύση που θα ενώσει την Κυβερνητική πολιτική με τις ελπίδες όλων των Κώων και των Δωδεκανησίων.
