Σύμφωνα με την φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών, τα βρέφη ξεκινούν το πιπίλισμα του δαχτύλου ήδη από την κοιλιά της μητέρας. Αργότερα αναφέρονται περιπτώσεις, στα πλαίσια του φυσιολογικού, όπου ένα παιδί συνεχίζει το πιπίλισμα του δαχτύλου ή της πιπίλας έως και το πρώτο έτος της ηλικίας του. Όταν γεννηθεί το παιδί και ξεκινήσει ο θηλασμός από το στήθος της μητέρας το στοματοπροσωπικό σύστημα των παιδιών σταδιακά ωριμάζει και έρχεται η στιγμή όπου διακόπτεται η χρήση του δαχτύλου για πιπίλισμα ή της πιπίλας. Με απλά λόγια, η πιπίλα δεν είναι τίποτε άλλο από την αντικατάσταση της πιο σημαντικής και φυσιολογικής διαδικασίας του θηλασμού. Ο θηλασμός είναι μια λειτουργία η οποία θα πρέπει νευρολογικά και μυϊκά να ολοκληρωθεί και να ωριμάσει. Γι’ αυτό τον λόγο επιμένουμε και ξανατονίζουμε πως είναι απαραίτητος ο θηλασμός από το στήθος της μητέρας για τουλάχιστον ένα χρόνο! Τα παιδιά τα οποία έχουν θηλάσει επαρκώς, δεν έχουν την ανάγκη της πιπίλας.
Σε περιπτώσεις όπου τα παιδιά δεν έχουν θηλάσει επαρκώς και εξασκούν τις κινήσεις του θηλασμού μέσω της πιπίλας θα πρέπει να σκεφτούμε πόσο διάστημα θα πρέπει να κρατήσουμε την πιπίλα και ποιες ώρες της ημέρας. Ένα παιδί 15 μηνών ήδη έχει αρχίσει να λέει τις πρώτες του κουβεντούλες. Όταν η πιπίλα βρίσκεται στο στόμα η κίνηση των αρθρωτών εμποδίζεται με αποτέλεσμα να μην μπορεί το παιδί να μιλήσει καθαρά. Είναι λογικό η πιπίλα να δυσχεραίνει τις προσπάθειες του παιδιού για ομιλία και αυτό έχει ως συνέπεια η εξέλιξη του λόγου να επιβραδύνεται. Ένας σωστός τρόπος για να αποφύγουμε μια τυχόν μεγάλη επιβράδυνση στον λόγο είναι να μην δίνουμε στο παιδί την πιπίλα τουλάχιστον τις ώρες που βρίσκεται με άλλα παιδιά, όπως στον παιδικό σταθμό ή τις ώρες που συνομιλούμε με το παιδί μας.
Το σημαντικότερο όμως είναι να μην φτάσουμε στο σημείο να εφευρίσκουμε τρόπους για το πώς θα κρύψουμε την πιπίλα από το παιδί αλλά να προνοήσουμε να μην την χρειαστεί καθόλου και στην περίπτωση της πιπίλας η καλύτερη φυσιολογική πρόληψη είναι ο σωστός και επαρκής θηλασμός.
