Η γυναίκα μου είναι εποχική υπάλληλος. Τρεις κι εξήντα κι αυτή. Έχουμε ένα παιδάκι και λαχταράμε και δεύτερο. Αλλά πού να το τολμήσουμε!!! Εδώ με ένα και βογκάμε…

Να σας πω και ποια είναι τα περιουσιακά μου στοιχεία.

Με δάνειο πήραμε πριν από 15 χρόνια ένα σπίτι. Εκεί πηγαίνει ο ένας μισθός…

Έχουμε ένα αυτοκίνητο 20ετίας…

Αυτά.

Και σας ρωτάω, πώς θα τα βγάλω πέρα εάν ο εργοδότης της πρώτης μου δουλειάς μου πει να δουλεύω 10 ή 12 ώρες; Πολύ ευχαρίστως – που λέει ο λόγος εδώ που φτάσαμε… - να το δεχόμουνα εάν από τις παραπάνω ώρες κέρδιζα αυτά που βγάζω στη δεύτερη δουλειά.

Θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση.

Ντρέπομαι, θυμώνω, θέλω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο όταν λέω πως, θα δεχόμουνα να δουλεύω 10 και 12 ώρες με τα χρήματα που θα μου δίνουν. Ειλικρινά σας μιλάω.

Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κοιτάξω το παιδί μου στα μάτια. Το παιδί μου!!!

Που όταν άρχιζε να καταλαβαίνει, του μίλαγα για περηφάνια, για αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό.

Τώρα τι; Ποια περηφάνια, ποια αξιοπρέπεια.

Μας έχουν γονατίσει και φοβόμαστε να σηκώσουμε κεφάλι. Η κατάντια μας.

Συγχωρέστε με για την πολυλογία.

Επανέρχομαι στο θέμα που σας ανέφερα πριν.

Ο εργοδότης μου αποκλείεται να μου δώσει παραπάνω χρήματα. Το συζητήσαμε απ’ έξω απ’ έξω, αλλά με τα μισόλογα που μου ‘πε και απ’ το βλέμμα του, κατάλαβα…

Οπότε, τι να κάνω; Να αρνηθώ και να χάσω τη σταθερή δουλειά ή να μείνω και να χάσω τη δεύτερη;

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι απελπισμένος.

Δεν είμαι μοιρολάτρης. Αγωνίζομαι. Συμμετέχω στις κινητοποιήσεις, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ μιλάω, αλλά φως δεν βλέπω.

Και δουλεύω. Ειλικρινά σας μιλάω, δουλεύω πολύ. Και αυτό είναι που με τσακίζει ψυχολογικά. Όχι η δουλειά, αλίμονο, αλλά το ότι δεν ζω, δεν ζούμε, από αυτήν.

Ακούω τους πολιτικούς να μιλάνε και να λένε ότι κατανοούν το πρόβλημα, ότι βοηθήσανε και θα βοηθήσουν κι άλλο και με πιάνει τρέλα!!!

Για ποια βοήθεια μιλάνε; Για τα ψίχουλα; Για την εκμετάλλευση;

Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ψάξω μπας και βρω κάτι καλύτερο έξω. Έχω κάτι μακρινούς συγγενείς σε άλλη χώρα, έχω και το πτυχίο μου...

Αυτά είχα να σας πω και από καρδιάς σας ευχαριστώ πολύ που δεχτήκατε να με ακούσετε».

Αγαπημένε μου, αυτά μου είπε συμπολίτης μας (ελπίζω να τα μετέφερε επ’ ακριβώς), νεότατος άνθρωπος, οικογενειάρχης, αγωνιστής, κ.λ.π. κ.λ.π. Όπως οι περισσότεροι δηλαδή.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σχολιάσω κάτι. Τα είπε όλα.

Εσύ θέλεις; Όχι;

Εντάξει. Ας μείνουμε σε αυτά.

Θα σου μόνο τούτο. Στα εργασιακά, ζούμε κάργα μεσαίωνα. Ή για να ακριβολογήσω, ποιος μεσαίωνας; Έχουμε πάει παρακάτω.

Κι όποιος παρεξηγηθεί, ας έρθει να μου κάνει παράπονα. Θα τον κεράσω και καφεδάκι…

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ" ΦΥΛΛΟ 1055/22-4-21