Ξεφυλλίζοντας (τρόπος του λέγειν διότι με το διαδίκτυο δεν ξεφυλλίζεις, πατάς κουμπάκια…) εφημερίδες, βρήκα στο site της «καθημερινής» το εξής εκπληκτικό:
«Αχ αυτές οι νοσοκόμες
Πού το βρίσκουν αυτό το περίσσευμα; Πώς τις μεγάλωσαν για να έχουν πάντα να δίνουν; Μια νοσοκόμα, όπως πολλές άλλες, κάνει το καλύτερο που μπορεί. Αυτή τη φορά στο νοσοκομείο Salesi της Ανκόνα όπου παρηγορεί ένα μωρό επτά μηνών μετά από μία επέμβαση, ξαπλώνοντας δίπλα του και με την πιπίλα στο χέρι, καθώς οι γονείς του δεν μπορούσαν να ήταν μαζί του εξαιτίας των περιορισμών για τον κορωνοϊό. Ospedali Riuniti Marche/Handout via. REUTERS».
Προσωπικά, εκτός του ότι «τρελαίνομαι», έχω παρόμοιες εμπειρίες από ανθρώπους που κάνουν ακριβώς αυτό για το οποίο γεννήθηκαν. Να δίνουν χωρίς αύριο…
Το έχω βιώσει στο «δικό» μας νοσοκομείο, αλλά και σε μεγαλύτερο.
Ξέρεις κι εσύ από πρώτο χέρι τι είναι όταν πονάς, φοβάσαι κ.λ.π., να βλέπεις ένα χαμογελαστό πρόσωπο, να νοιώθεις ένα χέρι πάνω στο δικό σου, να ακούς μια γλυκιά και τρυφερή φωνή να σου λέει «όλα θα πάμε καλά, μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ», κι ας μην είναι αλήθεια κάποιες φορές…
Θυμάμαι… Άγρια μεσάνυχτα, να σφαδάζω από πόνο, να φοβάμαι… να έχω τα μάτια κλειστά και να περιμένω να ξημερώσει… και ξαφνικά, ένα χέρι στον ώμο μου. «Εδώ είμαι. Ήρθα να δω αν πονάς».
Ε ναι, ξέσπασα σε κλάματα. Κλάματα ανακούφισης.
Θα μου πεις, αφού πόναγες, γιατί δεν χτύπαγες το κουδουνάκι;
Μα καλέ μου, δυο νοσοκόμες υπήρχαν για μια πτέρυγα που φιλοξενούσε σοβαρά χειρουργεία. Πού να πρωτοπάνε;;
Εν πάσει περιπτώσει, μιλάμε για ανθρωπιά.
Ξέρω, ξέρω. Υπάρχουν και οι «ανάποδοι» άνθρωποι. Οι ολίγον αγενείς, οι αγέλαστοι, καμιά φορά και απότομοι…
Όπως και να ‘χει όμως, αυτή η «δουλειά» είναι δυσανάλογα δύσκολη. Γι αυτό εκτιμάω τόσο πολύ το νοσηλευτικό προσωπικό. Υποκλίνομαι. Άσε που πιστεύω ότι, το ιατρικό «έργο» ολοκληρώνεται με τη δική τους συνδρομή. Φαντάσου να μην υπήρχαν…
Τώρα, θα σε στεναχωρήσω λίγο. Θα μείνουμε στο χώρο της υγείας.
Όπως σε κάθε επάγγελμα, έτσι και στο ιατρικό υπάρχουν τα καλά, αλλά και τα στραβά.
Δεν θα σου αναφέρω περιστατικά, απλώς θα σου θέσω ένα ερώτημα.
Ρητορικό;
Χμμμ, πάρ’ το όπως θες.
Ένας γιατρός, λοιπόν, εργάζεται σε κάποιο νοσοκομείο, αλλά, σύμφωνα με τα όσα προκαλεί με τη συμπεριφορά του (και με την ανεπάρκειά του θα τολμήσω να πω), μάλλον λάθος επάγγελμα έχει διαλέξει.
Μπορεί, όπως σου είπα παραπάνω, να εκτιμώ πως, για να επιλέξει ένας άνθρωπος τη νοσηλευτική πρέπει να «το έχει», δηλαδή, δεν επιλέγει τυχαία, όμως γιατροί γίνονται και άνθρωποι που κατά βάθος δεν το θέλουν. Είτε γιατί τους αρέσει η «μόστρα» (είναι ένα επάγγελμα «τραβηχτικό…»), είτε για να συνεχίσουν την παράδοση, κ.λ.π. κ.λ.π. Για να μην μας παρεξηγήσουν, ξαναγράφω «… γίνονται και…». Ο διάβολος, όπως λέει κι ο λαός, έχει πολλά ποδάρια. Κάποιοι διαβάζουν, αλλά καταλαβαίνουν ότι τους συμφέρει… Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άπαντες όμως, κρινόμαστε.
Επανέρχομαι.
Ένας γιατρός, λοιπόν, που ενώ όλοι μέσα στον χώρο δουλειάς του - συμπεριλαμβανομένης και της διοίκησης του ιδρύματος - γνωρίζουν πως είναι ακατάλληλος, κάνουν τα στραβά μάτια. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Όταν έρθει η ώρα της αξιολόγησης, τον βαθμολογούν με άριστα!!! Ναι. Πολύ καλά διάβασες. Με άριστα.
Έχεις δίκιο. Οι γνωστές και μη εξαιρετέες συντεχνίες.
Σάμπως εμείς οι δημοσιογράφοι ή οι δημοσιογραφούντες, δεν έχουμε από δαύτες; Ο ορισμός της συντεχνίας είμαστε…
Όμως, στο χώρο της ιατρικής κινδυνεύουν ζωές.
Δεν σου λέω τίποτε άλλο. Σταματάω εδώ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε και σήμερα στο τέλος της κουβεντούλας μας.
Σε χαιρετώ αγαπημένε μου.
Και που είσαι; Πέρνα από κόσκινο όλα αυτά που ακούς για τον ιό, τις επιπτώσεις, τους εμβολιασμένους, τους ανεμβολίαστους, τα είδη των εμβολίων, τις ηλικίες, τις λογής απαγορεύσει, το τι επιτρέπεται και ότι άλλο «κουλό» φτάνει στα αυτάκια σου.
Ακόμα και ειλικρινής να είναι η πρόθεση κάποιων εκ των ομιλούντων, δεν ξεχωρίζει μέσα στις τότες ανοησίες…
Η επιλογή για το τι θα κάνεις, είναι δική σου, μόνο δική σου.
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ"
