Γελάς;
Και καλά κάνεις.
Αντί, λοιπόν, να αρνηθώ, όπως συνηθίζω να κάνω σε «φίλους», σήκωσα το «γάντι» που μου έριξε, γιατί – μεταξύ μας… - ευκαιρία έψαχνα να (του) πω κάποια πραγματάκια.
Ο Θ. Νικηταράς δεν είναι «νέος» στο κουρμπέτι. Όμως, είναι «με δόξα και τιμή» που έλεγε και η κυρία Κοκοβίκου στο έργο «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», εκλεγμένος δήμαρχος. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι, καλά το πάει… Ακριβώς όπως το περίμενα. Συνδιαλέγεται με αυτούς που τον στήριξαν και έχει ρίξει «μαύρο» σε όσους του άσκησαν κριτική. Όταν δε, κλείσει η κάμερα, από «αρνάκι» (ήρεμος εννοώ) που θέλει να δείχνει, γίνεται ταύρος μαινόμενος.
Εντάξει. Και ο Γ. Κυρίτσης δεν «τρώγεται». Η διαφορά του με τον Θ. Νικηταρά είναι ότι, θα πει αυτό που του έρχεται στη γλώσσα χωρίς φτιασιδώματα. Καμία σχέση με αυτό που μας έλεγαν παλιά οι δάσκαλοί μας, «να σκέφτεσαι δυο φορές πριν απαντήσεις». Αμολάει «βόμβες» κι όποιον πάρει ο χάρος που λέει ο λόγος. Μπορεί με δυο κουβέντες να σε καταπροσβάλει, να σε κομματιάσει. Αλλά τουλάχιστον, στα λέει καταμουτρασιόν κι όχι από πίσω. Ούτε σε αυτόν άρεσε η κριτική και μάλιστα «τιμωρούσε», ενίοτε και σκληρά… Δεν έριχνε όμως «μαύρο». Βέβαια, το να σε «κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι» δεν είναι και το καλύτερο. Φανερώνει πρόβλημα…
Και ο λαός της Κω, όλα αυτά του τα επέστρεψε.
Παρένθεση. Θυμάσαι τι είχαμε συζητήσει όταν έχασε τις εκλογές το 2010; Είχαμε απορήσει, πως είναι δυνατόν μια δημοτική αρχή που έχει παράξει έργο (μπορεί να διαφωνούσαμε με τις κατευθύνσεις και τις προτεραιότητες, αλλά είχε γίνει έργο) να τη στήνουν στα δυο μέτρα.
Επανέρχομαι.
Κάποιοι, καλέ μου, δεν την αντέχουν την κριτική. Τώρα, γιατί επιλέγουν επάγγελμα που κατά κύριο λόγο η κριτική είναι ταυτόσημη με αυτό, είναι επιβεβλημένη, ας το απαντήσουν οι ειδικοί.
Όσο για τους πρωτοεμφανιζόμενους, δεν έχω να σχολιάσω κάτι σήμερα. Θεωρώ ότι είναι ακόμα νωρίς. Δεν έχουν επιδείξει κάποιο έργο. Όταν το κάνουν ή αν μέχρι το τέλος της χρονιάς δεν έχουν γράψει «χιλιόμετρα», τότε θα σχολιαστεί η όποια απόδοσή τους. Επίτρεψέ μου όμως να «συμβουλέψω» κάποιους, να ελαττώσουν λίγο το «χειροκρότημα»…
Ονόματα δεν λέω. Αυτοί γνωρίζουν.
Έχω όμως να σου πω τις σκέψεις μου για ένα μόνο νέο πρόσωπο του δημοτικού συμβουλίου. Τον Παναγιώτη Αβρίθη.
Ακούγοντας τον στις πρώτες συνεδριάσεις του Σώματος, η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε ήταν, «να ο επόμενος δήμαρχος!». Πώς να στο πω. Η στάση του ήταν κατά κάποιον τρόπο, ηγετική. Επισκίαζε ακόμα και τον δήμαρχο.
Εντάξει. Χρόνια στη δικηγορία, ξέρει να χειρίζεται κοτζαμάν προέδρους και εισαγγελείς σε δημάρχους θα κολλήσει…
Σε δεύτερο χρόνο, διαπίστωσα πως ο κ. Αβρίθης θίγει πράγματα και καταστάσεις που όοολοι οι προηγούμενοι ούτε καν ακουμπούσαν. Και μάλιστα με έναν τρόπο που δεν του τον είχα. Τους την «βγαίνει» από Αριστερά!!!
Η αγαπημένη του ατάκα, «να πούμε τα πράγματα ως έχουν».
Βέβαια, θα μου πεις πως κι άλλοι την χρησιμοποιούν. Σωστά. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Ο συγκεκριμένος δημοτικός σύμβουλος δεν μένει μόνο στο λεκτικό της υπόθεσης, αλλά το συνεχίζει και αναφέρεται σε ζητήματα που ολίγον τσούζουν.
Δεν του πλέκω το εγκώμιο. Όχι. Άλλωστε, δεν το συνηθίζω. Το αντίθετο…
Το ξέρεις λες;
Έτσι είναι.
Που λες, η μέχρι σήμερα «συμπεριφορά» του, παρά το ότι απέχουν παρασάγγας οι πολιτικές μας απόψεις, με έχει εκπλήξει ευχάριστα. Περιμένω να δω και τη συνέχεια, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαψευστεί. Χάλια οι εκτιμήσεις μου... Το ομολογώ.
Αυτά είπα, λοιπόν, στο «φίλο» που με προκάλεσε. Δεν έδειξε ιδιαίτερα ικανοποιημένος, αλλά, αυτά έχει η ζωή καλέ μου. Ούτε όλους τους αγαπάμε ούτε όλοι μας αγαπάνε. Κάποιους τους λατρεύουμε, κάποιους τους ανεχόμαστε, κάποιους τους αποφεύγουμε και άλλους τους αντιπαθούμε.
Λοιπόν, τέρμα με όλα αυτά. Επειδή «μένεις κι εσύ στο σπίτι», σε προκαλώ (!!!) να πάρεις ένα ρημαδοστυλό και να γράψεις κανά δυο αράδες. Η γνώμη σου μετράει πολύ… Την έχω, την έχουμε ανάγκη.
Περιμένω.
