Το ίδιο (περίπου) συμβαίνει κατά καιρούς και στο νησί μας και φαντάζομαι σε όλη την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με τη δημοτική αρχή να μοιράζει κουπόνια κάποιες περιόδους (εκεί γύρω στις γιορτές που όλοι μας γινόμαστε πιο… άνθρωποι) ή να μοιράζει τρόφιμα και επιδόματα όταν και όποτε «κάτσει» η μπίλια της χρηματοδότησης ή της ευαισθησίας συμπολιτών μας. Βέβαια, συνεχίζει η Μητρόπολη το συσσίτιο προς μη έχοντες και μάλιστα με αυξανόμενη τάση.

Παρένθεση: Να πω εδώ ότι, επί πολλά χρόνια (όσο μπορώ να γυρίσω πίσω τη μνήμη μου), συμπολίτες μας προσφέρουν το λίγο ή το πολύ τους χωρίς το «σκούντημα» του δήμου ή κάποιου άλλου και κυρίως, χωρίς να το ξέρει ούτε και η… μάνα τους. Κλείνει η παρένθεση.

Για σκέψου το λίγο αναγνώστη μου. Συνάνθρωποί μας, που μπορεί να είναι γείτονες, συγγενείς, φίλοι ή απλά γνωστοί, δεν έχουν ούτε ένα καρβέλι ψωμί να φάνε!!! Στην κυριολεξία όμως…

Θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου μίλαγε για την κατοχή, για τους πεθαμένους στους δρόμους της Αθήνας… Θα μου πεις, «πολλά τα λες… το παρατραβάς…». Εντάξει λοιπόν, το παρατραβάω. Σήμερα δεν βλέπουμε τέτοιες «εικόνες» ή για να στο πω καλύτερα, βλέπουμε άλλες εικόνες και ακούμε άλλες ειδήσεις. Χιλιάδες άστεγους, εκατοντάδες αυτοκτονίες και εκατομμύρια πάμφτωχους. Ικανοποιήθηκες τώρα; Οκέι, πάμε παρακάτω.

Για πες μου, πώς εξηγείς εσύ αυτό που συμβαίνει;

Και σε δεύτερο λόγο, πώς γίνεται, η ανθρωπότης να προχωρά σε άλλους τομείς μπροστά και σε άλλους με την όπισθεν;

Πώς γίνεται, η τεχνολογία στα ύψη και το βιοτικό επίπεδο στα τάρταρα;

Πώς επτωχεύσαμεν; (εκτός της άποψης Παγκάλου «μαζί τα φάγαμε», το ερώτημα δεν έχει απαντηθεί).

Πώς, ενώ είμαστε πτωχοί, θα ξεπληρώσουμε τους δανειστές μας; (δεν το λέω ‘γω αυτό, το λέει ο Βαρουφάκης).

Πώς μπολικεύουν οι έχοντες μέσα σε οικονομική κρίση; (το γράφουν διεθνείς εκθέσεις)

Πώς αυγατίσουν οι ίδιοι τα λεφτά τους μέσα σε οικονομική κρίση; (και αυτό το γράφουν οι ίδιες εκθέσεις).

Ε;;;

Ουφ!!! Όλο διαπιστώσεις είμαστε αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά και παραδοχές του τύπου «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα», εξού και ο τίτλος «κάτι μου θυμίζει αυτό, κάτι μου θυμίζει…».

Κάπου διάβασα ότι, ο Ηράκλειτος είχε πει «η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του» και ειλικρινά αυτή η φράση τυπώθηκε στο μυαλό μου. Έχει μια αλήθεια μέσα της, έναν ρεαλισμό!!!

Μοιάζει άσχετο με όσα σου είπα προηγούμενα, αλλά δεν είναι. Για σκέψου, εάν δεν είχαμε αυτόν τον κωλοχαρακτήρα, να ξεχνάμε από τη μια τετραετία στην άλλη (για να μην σου πω από τη μια μέρα στην άλλη…), να είμαστε παρτάκηδες, ωχαδερφιστές  και κουτοπόνηροι, κουτσομπόληδες και μίζεροι, τι θα είχαμε καταφέρει;

Δεν έχω άλλο χώρο για να μου πεις την άποψή σου γι’ αυτό θα σου πω τη δική μου και τελειώνουμε για σήμερα (αυτές είναι δημοκρατικές διαδικασίες…):

Θα ήμασταν πολύ καλύτερα και κυρίως δεν θα μπαίναμε ποτέ στη διαδικασία να αναρωτηθούμε αν «κάτι μας θυμίζει αυτό, κάτι μας θυμίζει…».

Φιλάκια γλυκέ μου.