Άννα Αυγούλη

Άφησα να περάσουν λίγες ημέρες, να ηρεμήσουν κάπως τα… πνεύματα, για να σχολιάσω από τη δική μου οπτική γωνία (ο καθένας έχει κι από μία…) το θέμα των υδροβιότοπων του νησιού μας, κύρια των δύο σημαντικότερων: της Αλυκής στο Τιγκάκι και του Ψαλιδίου.

Έγραψε ο Νίκος Μυλωνάς, τέως επικεφαλής της «Συμπαράταξης Ελπίδας» και νυν πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου (στέλεχος πλέον της παράταξης Κυρίτση), κάποιες επισημάνσεις και σκέψεις του για την (κατ’ εξακολούθηση) εγκατάλειψή τους. Άμεση η «απάντηση» του Οράματος (επικεφαλής η Ι. Ρούφα, πρώην βασικό στέλεχος τόσο του τ. δήμου Δικαίου και νυν της παράταξης Καΐσερλη). Του την «έπεσε» κανονικά και μάλιστα του την «βγήκε απ’ τ’ αριστερά», όπως συνήθως λέμε. Με λίγα λόγια, τον προκαλεί να σχολιάσει και τα της δικής του παράταξης…

Επειδή με ενδιέφερε και με ενδιαφέρει το θέμα, θα πω ότι, η «ανταλλαγή απόψεων» μεταξύ παρατάξεων, μου είναι λίγο αδιάφορη. Τις περισσότερες φορές μιλάνε για να μιλάνε ή αντιτάσσονται γιατί έτσι επιβάλει το «πρωτόκολλο» της πολιτικής. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι ως μονάδες. Εάν ως μονάδες είναι «υγιείς», δηλαδή με αρχές και αξίες «μπετόν», θα είναι «υγιείς» και μέσα στις παρατάξεις τους. Εάν όμως στην πορεία αλλοτριωθούν, σημαίνει πως είχαν… εύθραυστη υγεία. Η θέση μου αυτή δεν εμπεριέχει μομφή για κανέναν. Αφορά όλες και όλους. Και όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και εμάς τους δημοσιογράφους και όσους με τα κοινά.

Μέχρι σήμερα ή για να στο πω αναγνώστη μου σωστά, μέχρι χθες λοιπόν, η μοναδική παράταξη που ασχολήθηκε με τους υδροβιότοπους του νησιού μας και γενικότερα με την προστασία του περιβάλλοντος, ήταν η «Συμπαράταξη Ελπίδας». Σχολίαζε, πρότεινε, έκανε το ανθρωπίνως δυνατό για να μας ενημερώσει και να μας ευαισθητοποιήσει. Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν - και ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν - οι «οικολογούντες» όπως γράφουν και οι δύο. Διακρίνω μία ειρωνεία, αλλά με αφήνει αδιάφορη… Άλλωστε, οι «οικολογούντες» μόνο ζημιά δεν έκαναν. Μπορεί να έθιξαν «υπολήψεις» (πολιτικά), αλλά πρόσφεραν πολλά.

Αφού όμως ανέφερα την προσφορά της «Σ.Ε.», οφείλω να αναφέρω και τις προσπάθειες του τ. δήμου Δικαίου με μελέτες που είχε αναθέσει σε πανεπιστήμια (αυτή που θυμάμαι και μου είχε κάνει εντύπωση, είναι του πανεπιστημίου Πατρών) προκειμένου να αξιοποιηθεί η Αλυκή στο Τιγκάκι με παρατηρητήρια πουλιών, με μονοπάτια για περιηγητές και φοιτητές, κ.α. Παράλληλα όμως θυμάμαι και τις προσπάθειες συμπολιτών μας αλλά και αιρετών (!!!), να την «συρρικνώσουν», έτσι ώστε να περισσέψει περισσότερος χώρος για χτίσιμο… Θυμάμαι κι άλλα, αλλά άστα αναγνώστη μου να πάνε στην ευχή.

Ας ξεχάσουμε όμως όλα τα αρνητικά, όλα τα πικρόχολα σχόλια, όλες τις βλακείες που έχουν γίνει σε βάρος του περιβάλλοντος, ας αφήσουμε στην άκρη και τους «οικολογούντες», αλλά και τους τοπικούς πολιτικούς – παράγοντες, οι οποίοι υπό το βάρος των ψηφαλακίων, της βλακείας, της άγνοιας και της έλλειψης ευαισθησίας, έκαναν περιβαλλοντικά εγκλήματα.

Ας τ’ αφήσουμε όλα αυτά πίσω και ας δούμε ότι, οι ειδικοί επιστήμονες μιλάνε και γράφουν για μια «μοναδικότητα» του νησιού μας. Για τους πολλούς υδροβιότοπους που έχει, για την «ξεχωριστή» Αλυκή… Με λίγα λόγια, για τον πλούτο μας. Αυτή είναι η ουσία. Ζούμε σε έναν πραγματικά ευλογημένο τόπο, έναν τόπο που όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να καταστρέψουν, αυτός αντιστέκεται σθεναρά. Μας βγάζει τη γλώσσα και προχωράει. Είναι αθάνατος σε αντίθεση με μας που και «περαστικοί» είμαστε και οι θέσεις που κατέχουμε (όσοι κατέχουμε) έχουν ημερομηνία λήξης, είναι ευκαιριακές.

Και για να γίνω ακόμα πιο «γραφική», θα κλείσω με αυτό το περίφημο που φέρεται να είχε πει ο Seattle, αρχηγός των ινδιάνων προς τον τότε κυβερνήτη και επίτροπο των ινδιάνικων υποθέσεων της Επικράτειας της Ουάσιγκτον Isaac Stevens (πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Φραγκλίνος Πηρς), όταν του ζητήθηκε να πουλήσουν τη γη τους στους Αμερικάνους. «Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης… Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στην γη. Κι ακόμα ξέρουμε πως εμείς δεν δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής, αλλά αποτελούμε μόνο μια απλή κλωστή του. Εάν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό, οι συνέπειες θα έρθουν και σε εμάς τους ίδιους…».