Άννα Αυγούλη

Μάλιστα. Αυτή όντως είναι μία «ιστορική» περίοδος και για το νησί μας. Για πρώτη φορά η Κως εξέλεξε Αριστερό βουλευτή. Δεν θα αναλύσουμε (ξανά) τι σημαίνει «Αριστερά» αναγνώστη μου. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές και ξέρεις την άποψή μου…

Ο Ηλίας Καματερός, λοιπόν, ο βουλευτής Δωδεκανήσου με τον ΣΥΡΙΖΑ, εμπλέκεται στα κοινά και με την πολιτική επί έτη πολλά. Βαρύ το φορτίο του από δω και πέρα και μάλιστα, σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά στο κατά πόσο θα συμβάλει για να εφαρμοστούν οι (αυτονόητες) δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ ανά την Επικράτεια (ΕΝΦΙΑ, ασφαλιστικό, μισθοί, συντάξεις, κ.λ.π.), οι οποίες βέβαια θα στοχεύουν στην ελάφρυνση των βαρών της ελληνικής οικογένειας με άμεσα, αλλά και μεσοπρόθεσμα απτά αποτελέσματα. Το αναφέρω αυτό, διότι αναγνώστη μου γνωρίζεις ότι, προεκλογικά κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για άμετρη υποσχεσιολογία, όπως λ.χ. ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ αλλά θα τον αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Δηλαδή, θα εφαρμόσει το γνωστό «άλλαξε ο Μανολιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς»…

Το δεύτερο αφορά στο κατά πόσο θα «τρέξει» ζητήματα που ναι μεν αφορούν στο πανελλήνιο, αλλά τοπικά μάς «καίνε» και θα φέρει αποτέλεσμα. Ένα παράδειγμα, η οικτρή κατάσταση της υγείας στο νησί μας. Σαφέστατα εννοώ το Νοσοκομείο και το Κέντρο Υγείας στην Αντιμάχεια. Ένα δεύτερο παράδειγμα, έχει να κάνει με το ΤΑΙΠΕΔ και τα προς «αξιοποίηση» ακίνητα του νησιού μας: αεροδρόμιο, μαρίνα, κτίριο της πρώην 80 ΑΔΤΕ και άλλα… φιλέτα.

Και κάτι ακόμα. Περιμένω να δω τη στάση του κ. Καματερού σε αποφάσεις του δημοτικού μας συμβουλίου που θα έρχονται σε πλήρη αντίφαση με τις πολιτικές που πρεσβεύει το κόμμα του. Το λέω αυτό, διότι ο βουλευτής μας έχει υπάρξει δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής δημοτικής παράταξης και άρα, γνωρίζει εκ των έσω τον τρόπο που «δουλεύει» η τοπική αυτοδιοίκηση και τις – ενίοτε – «ισορροπίες» που κρατάει.

Δεν είμαι εκτός πραγματικότητας. Μου αρέσει όμως το κυνήγι της ουτοπίας, του αδύνατου. Είναι τόσο ρεαλιστικό εν τέλει…

Επί του πρακτέου: Θα ήθελα να δω επί τω έργω την περιβόητη συνεργασία. Μια συνεργασία όχι μόνο με το δήμο, αλλά και με το εργατικό κέντρο. Δηλαδή, με την «καρδιά» των προβλημάτων των εργαζόμενων που έχει τσακίσει από την παράλογη (απάνθρωπη είναι το ορθόν) πολιτική που εφαρμόζεται επί έτη πολλά…

Μια πολιτική που, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει διαλύσει τα οράματα πολλών ανθρώπων οι οποίοι  πέρα από τη φτώχεια και την ανασφάλεια, βιώνουν την ταπείνωση και την καταρράκωση της αξιοπρέπειά τους. Και δεν αφορά στα οικονομικά. Η βάση της «σήψης» είναι βαθιά κοινωνική. 

Το έχουμε «ξανασυζητήσει» αναγνώστη μου. Έχω κουραστεί, έχω βαρεθεί, έχω  αηδιάσει και έχω θυμώσει από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι πολίτες. Θυμώνω όταν κάποιος τουρτουρίζει από το κρύο, όταν δεν μπορεί ν’ αγοράσει γάλα για το παιδί του, όταν κοιμάται στους δρόμους, όταν το βλέμμα του είναι άδειο…

Και βέβαια, δεν πιστεύω ότι, «αριστερή» λύση είναι να αυξήσεις λίγο τους μισθούς ή να δώσεις βοηθήματα… Αυτά και άλλα παρόμοια, είναι αυτονόητα. Αλίμονο εάν ένα κράτος δεν παρέχει τα αυτονόητα στους πολίτες του. Για δες που φτάσαμε…

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι, κράτη με άκρως συντηρητικές κυβερνήσεις, παρέχουν στους πολίτες τους πολλά περισσότερα από όσα υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ…

Άρα, λοιπόν, «αριστερή» λύση είναι να αλλάξουν δομές και θεσμοί. Ν’ αλλάξει η πολιτική, να διαλυθούν προκαταλήψεις και ιδεοληψίες. Ο πολιτικός να διαφέρει από τους πολίτες μόνο ως προς την παραπάνω ευθύνη που έχει και όχι γιατί - ως είθισται -  θεωρείται «γκλαμ-μουράτος». Η ισοτιμία, η ισονομία, η δικαιοσύνη, να μην είναι μουτζούρες στα χαρτιά, αλλά να γίνουν πράξη.

Τέλος πάντων, πολλά θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, αλλά έχουμε καιρό μπροστά μας…

Θέλω να κλείσω τη σημερινή μας κουβεντούλα να κάτι που ευθύς εξ΄ αρχής με προβλημάτιζε στο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η λέξη «ελπίδα*».

Κάθε φορά που τη διαβάζω ή την ακούω, έρχεται στο μυαλό μου ο Νίκος Καζαντζάκης: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»… Όπως αντιλαμβάνεσαι, έχω «κολλήματα»!!!

Με δεδομένο ότι, καμία μέχρι σήμερα κυβέρνηση δεν έχει «επιθυμήσει» πολίτες «λέφτερους», αναρωτιέμαι, ποια να είναι άραγε η ερμηνεία του συγκεκριμένου  συνθήματος;

Θα δείξει. Δεν λέω τίποτα περισσότερο.

 *Ελπίδα είναι η πίστη που έχει κάποιος ότι, διαθέτει (ο ίδιος…) τόσο τη θέληση όσο και τον τρόπο για να πετύχει τους στόχους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Μακάρι κάποια στιγμή να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο, μακάρι. Διότι, δεν είναι «ελπίδα» το να στηρίζεσαι σε άλλους και δει, κυβερνήσεις… Πάλι εξαρτώμενος είσαι. Για «λέφτερος», δεν το συζητάμε καν…