Άννα Αυγούλη

Αναγνώστη μου, σου είχα υποσχεθεί στην προηγούμενη «κουβεντούλα» μας, να είμαι σήμερα χαρωπή. Εντάξει, δεν μου πολυβγαίνει, αλλά επειδή κρατώ τις υποσχέσεις μου, θα το προσπαθήσω.

Αν και εδώ που τα λέμε, βλέποντας την «εικόνα» και ακούγοντας τα συνθήματα των κομμάτων στις τηλεοπτικές τους προεκλογικές διαφημίσεις, με το ζόρι κρατιέμαι να μην σκάσω στα γέλια.

Σίγουρα είναι και για κλάματα όλη αυτή η «ιδέα» και η «σκηνοθεσία», αλλά είπαμε: σήμερα θα το δούμε το θεματάκι από την χαρωπή του πλευρά.

Τι να σου πω αναγνώστη μου, τι να σου πω; Φαίνεται ότι στέρεψαν οι διαφημιστές και οι παρατρεχάμενοι  των υποψηφίων από ιδέες. Έγκωσαν οι άνθρωποι!!! Όσο έξυπνοι ή ευφυείς κι αν είναι, όσο και αν διαθέτουν δημιουργική σκέψη, πώς θα κάνουν διάβολε το άσπρο μαύρο χωρίς να γελοιοποιηθούν; Διότι, με αυτές τις βλακείες γελοιοποιήθηκαν στο πανελλήνιο, αλλά και εκτός συνόρων…

Θα μου πεις, ίσως, μα και οι «εκτός» τα ίδια χάλια έχουν. Δεν αντιλέγω, αλλά δεν με αφορούν αυτοί. Οι  εντός κι επί τα αυτά με κόφτουν. Αυτοί που θέλουν να πιστεύουν ότι, θα μας πείσουν με βλακείες κι ανοησίες. Λες και δεν ζούμε σ’ αυτή τη χώρα, αλλά στη χώρα του ΠΟΥΘΕΝΑ.

Τώρα που το γράφω αυτό, θυμήθηκα ένα τραγούδι που άκουγαν τα παιδιά μου από τα «Ξύλινα Σπαθιά».

Να δεις πώς το’ λεγαν, πώς το ‘λεγαν… Περίμενε λίγο να το βρω και επανέρχομαι.

Το βρήκα. Ο τίτλος του: «Η τελευταία φορά».

Έλα να το διαβάσουμε μαζί:

«Έχω ένα φίλο που όταν κρύβομαι,

με βρίσκει πάντα,

όπου κι αν πάω, μ' ακολουθεί σαν σκιά,
Όταν του λέω πως δεν αντέχω πια να ζω για πάντα,

λέει, πες πως είναι η τελευταία φορά
Έτσι επιστρέφω πάντα στη χώρα του πουθενά.

Βγαίνω στους δρόμους πάντα σαν να 'ναι η πρώτη φορά
Έχω ένα φίλο που όταν κλαίω, γελάει πάντα.

Όταν γελάω, κλαίει κρυφά
Γράφει ένα κύκλο στον αέρα και μου λέει πάντα,

κάθε φορά είναι η τελευταία φορά
Έτσι επιστρέφω πάντα στη χώρα του πουθενά.

Βγαίνω στους δρόμους πάντα σαν να 'ναι η πρώτη φορά».

Χμ, όμορφο τραγούδι, μαχητικό και αισιόδοξο. Αν δεν πας στη χώρα του «πουθενά», δεν μπορείς να «βγεις στους δρόμους». Αν δεν βιώσεις το σκοτάδι, πώς θα απολαύσεις το φώς;; Ή όπως έγραψε ο Πλάτωνας, αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου, δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς…

Δεν σου ‘πα ότι θα είμαι χαρωπή;

Καλό «βόλι» συνοδοιπόρε μου.