«Η κ. Γκάγκα, μιλώντας στη Βουλή και προσπαθώντας να καθησυχάσει τους ελεύθερους επαγγελματίες που φοβούνται αθέμιτο ανταγωνισμό εξαιτίας της κατάργησης της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των γιατρών ΕΣΥ, ανέφερε τα εξής καταπληκτικά: «Μιλάτε για τους γιατρούς, τους ελευθεροεπαγγελματίες, αν θέλουν, αν δε θέλουν, αν θίγονται. Προσωπικά πιστεύω ότι δε θίγονται. Είναι λίγοι οι γιατροί του ΕΣΥ. Ιδιώτες είναι πολύ περισσότεροι. Στην Αθήνα, παραδείγματος χάρη, έχει 24.000 εγγεγραμμένους γιατρούς ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών και οι γιατροί στο ΕΣΥ είναι 1.860».
Η επιχειρηματολογία της κ. Γκάγκα ήταν προφανώς πολύ ρηχή για να πείσει τους αυτο-απασχολούμενους γιατρούς. Όμως ομολόγησε άθελά της κάτι σοβαρό: πως στα δύο χρόνια της πανδημίας όλο το βάρος περίθαλψης του πληθυσμού του λεκανοπεδίου το σήκωσαν στις πλάτες τους αυτοί οι 1860 γιατροί ΕΣΥ, που αποτελούν μόλις το 7,75% των γιατρών της Αθήνας. Εάν το 7,5% των γιατρών δεν εξουθενώνονταν εργασιακά είναι βέβαιο πως θα κατέρρεε όλο το σύστημα περίθαλψης και από την κατακραυγή θα κατέρρεε μαζί του και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, της οποίας εξωκοινοβουλευτική υπουργός τυγχάνει η εν λόγω κυρία.
Αντί λοιπόν να αναγνωρίσουν ότι οφείλουν στο ταλαίπωρο ΕΣΥ ακόμη και την ύπαρξή τους ως κυβέρνηση, δίνουν -οι αχάριστοι- τη γελοία αύξηση 10% στους γιατρούς και τους καλούν, αν θέλουν περισσότερα, να βγουν στο ελεύθερο επάγγελμα. Στους υπόλοιπους εργαζόμενους δε δίνουν τίποτα, μη κακομάθουν στη χλιδή και γίνουν ράθυμοι!».
Συμφωνώ απολύτως με τα παραπάνω. Κυρίως στο «…όλο το βάρος περίθαλψης του πληθυσμού του λεκανοπεδίου το σήκωσαν στις πλάτες τους αυτοί οι 1860 γιατροί ΕΣΥ, που αποτελούν μόλις το 7,75% των γιατρών της Αθήνας» όπως και στην ευκαιρία (!!!) που τους δίνεται, να βγουν στο ελεύθερο επάγγελμα εάν θέλουν παραπάνω χρήματα. Δηλαδή χρήματα για να ζουν αξιοπρεπώς.
Ειλικρινά σου μιλάω, αισθάνθηκα ντροπή για τα όσα είπε η υπουργός, για να όσα σχεδιάζει η κυβέρνηση, τα οποία ψηφίζουν αβλεπί και οι δικοί μας κυβερνητικοί βουλευτές.
Θα μου πεις και δίκιο θα ‘χεις, μπορούν να κάνουν κι αλλιώς; Δεν μπορούν γιατί την ίδια στιγμή θα βγουν όξω απ το «μαντρί».
Για να εκφράσει κάποιος αντίρρηση, για να παραδεχτεί δημόσια ότι, αυτό το «εγχείρημα» θα πλήξει όλους μας, πρέπει να έχει πάρει την απόφαση να ρίξει μια μούντζα, να πάρει το καπελάκι του και να φύγει.
Δεν είναι εύκολο. Όχι μόνο για το κυβερνών κόμμα, αλλά για όλα, μηδενός εξαιρουμένου. «Έχεις διαφορετική άποψη;» σου λέει ο κομματάρχης. «Να την χαίρεσαι. Διαγράφεσαι και τέρμα».
Μπορεί, λοιπόν, τα κόμματα να ευαγγελίζονται τη δημοκρατία και την ελεύθερη άποψη, αλλά για τους άλλους…
Σαφώς και κατά καιρούς βλέπουμε εξαιρέσεις, αλλά όπως είπα, κατά καιρούς…
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση της πολυφωνίας ή των «ομάδων» μέσα σε ένα κόμμα. Υγιές κατ’ εμέ, αλλά και πάλι το καταδικάζουν.
«Μπάχαλο στο…» λένε αποδοκιμαστικά.
Τελικά, πουθενά δεν μας βρίσκεις.
Εν τέλει αγαπημένε μου, πριν επιλέξεις να γίνεις μέλος ενός κόμματος, οφείλεις να το σκεφτείς πολύ σοβαρά. Να λάβεις υπόψη σου όλες τις παραμέτρους.
Αλλά, τι σου λέω τώρα!!!
Ελάχιστοι οι «ρομαντικοί» που ασχολούνται με την πολιτική από ανάγκη για προσφορά, για καθαρή προσφορά χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους.
Η πλειονότητα γεμίζει τα «κενά» της. Και που ‘σαι; «Κενά» έχουμε όλοι ε…
Την «κενοδοξία» και την «ματαιοδοξία» να φοβάσαι…
