Το ‘ψαξα και νάτο:
«Για πού το 'βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια πέλαγα ουράνια άστρα μαγικά
Για πού το 'βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια μακρινή πατρίδα έρμη ξενητειά
Θάλασσα ουρανός μ' αστέρια πουθενά στεριά
Για πού το 'βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
Ποια αγάπη ποιο λιμάνι ποια παρηγοριά
Θα 'χεις αγκαλιά το κύμα χάδι το νοτιά
Για πού το 'βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά».
Όπως έχει πει ο ίδιος ο ερμηνευτής, οι στίχοι δεν αφορούν στο θάνατο. Τους έγραψε παρέα με μια φίλη που ήθελε να το αφιερώσει στον άντρα της γιατί ήταν ναυτικός και της έλειπε. Όπως και να ΄χει, για απώλεια μιλούν.
Ουφ!!! Δεν υπάρχει κάτι να πούμε. Δεν υπάρχει. Κι όμως, ειπώθηκαν τόσα…
Φταίει ο ένας, ο άλλος, ο δήμος, η περιφέρεια…
Δεν διαφωνώ. Στον συγκεκριμένο «κόμβο» έπρεπε να έχει γίνει παρέμβαση – διαμόρφωση προς πολλού. Δεν έγινε.
Και ρωτάω. Αυτό φταίει;
Μπορεί, αλλά και πάλι χωράει πολύ συζήτηση η υπόθεση.
Ας υποθέσουμε πως, αύριο το πρωί ξυπνάμε και οι δρόμοι του νησιού μας, μεγάλοι και μικροί, είναι τέ-λει-οι.
Τι σημαίνει αυτό;
Θα πάψουμε να τρέχουμε και να κάνουμε προσπεράσεις σαν παλαβοί;
Πριν συνεχίσω, να σου ξεκαθαρίσω πως δεν αναφέρομαι διόλου στο τροχαίο. Δεν γνωρίζω τίποτα για ευθύνες κ.λ.π. κ.λ.π. Με αφορμή όμως αυτό, θέλω να συζητήσουμε λίγο για την οδηγική μας συμπεριφορά.
Συνεχίζω.
Θα πάψουμε να μιλάμε στο κινητό ενώ οδηγούμε;
Θα σεβόμαστε τον μπροστινό μας, αλλά και τον πισινό μας;
Θα σέβονται οι οδηγοί αυτοκινήτων τους μοτοσυκλετιστές και τους ποδηλάτες;
Θα σέβονται οι μοτοσικλετιστές και οι ποδηλάτες τον ΚΟΚ;
Θα ανάβουν εγκαίρως φλας οι οδηγοί και όχι την ώρα που στρίβουν;
Θα προσέχουν τι γίνεται μπρος και πίσω τους πριν προσπεράσουν;
Θα συνειδητοποιήσουμε άπαντες ότι, το οδικό μας δίκτυο δέχεται από μικρά ποδήλατα μέχρι βαρέα και επικίνδυνα οχήματα (άλλο θέμα αυτό με τα βυτία καύσιμων υλών…).
Θα, θα, θα…
Εκτιμώ πως όχι. Δεν είμαι απαισιόδοξη. Όσο όμως διαπιστώνω πως, ξεσηκωνόμαστε (λέω τώρα…) κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγικό όπως το τελευταίο, αλλά μετά γυρνάμε πλευρό, τόσο πιο πολύ εμπεδώνω πως είμαστε της πλάκας.
Ναι, της πλάκας.
Λέμε για να λέμε. Πιστεύουμε πως το «κακό» δεν θα συμβεί σε μας, αλλά στο.. γείτονα. Τον οποίο, βέβαια, χεσμένο τον έχουμε και τα δάκρυα που χύνουμε όταν τον βρει αυτό το «κακό», κροκοδείλια. Το πολύ πολύ να ταυτιζόμαστε, τουτέστιν, πάλι τον εαυτούλη μας σκεπτόμαστε.
Βράσε όρυζα.
Τι λέγανε οι παλιοί; Θυμάσαι; Ότι μικρομάθεις δεν γεροντοαφήνεις.
Γίνονται βέβαια, κατά καιρούς προσπάθειες από κάποιους συνανθρώπους μας, αναφέρομαι στους λάτρεις του ποδηλάτου, αλλά μπα… αλλού βρέχει!!!
Κλείνοντας, θα σου θυμίσω μερικά από τα λόγια του αείμνηστου Άρη Σταθάκη.
«Ακούμε ότι για τα δυστυχήματα φταίνε οι δρόμοι, τα οχήματα και οι άνθρωποι. Η αλήθεια είναι ότι φταίμε αποκλειστικά εμείς οι άνθρωποι, αλλά όχι μόνον ο οδηγός, στον οποίο «τα ρίχνουμε» όλα. Το ίδιο (ή περισσότερο), μπορεί να φταίνε οι υπουργοί που δεν παίρνουν μέτρα για την οδική ασφάλεια. Οι εκπαιδευτές/εξεταστές (που μας δίνουν διπλώματα με λάδωμα). Οι κατασκευαστές δρόμων (που κάνουν κακοτεχνίες). Οι υπάλληλοι του υπουργείου (που παραλαμβάνουν τα έργα και τα βρίσκουν τέλεια). Οι εργολάβοι (που αφήνουν παγίδες στους δρόμους). Οι μηχανικοί αυτοκινήτων (που δεν έχουν καμία ευθύνη αν συμβεί ατύχημα). Αλλά βεβαίως και όλοι εμείς. Εμείς οι πεζοί. Εμείς οι οδηγοί. Εμείς που πιστεύουμε ότι για τα δυστυχήματα φταίνε πάντα κάποιοι οι άλλοι. Πιστεύουμε δηλαδή ότι "εμείς" δεν πρόκειται να τρακάρουμε ποτέ. Και δεν αλλάζουμε μυαλό, ακόμα και όταν την πάθουμε. Γιατί είμαστε εγωιστές και στενοκέφαλοι».
