Λάτρης κι εσύ των παλαιών ελληνικών ταινιών, υποθέτω ότι θυμάσαι την ατάκα του Βασίλη Αυλωνίτη στη θρυλική ταινία «η ωραία των Αθηνών».
Τη θυμάσαι…
Ε, το ίδιο ερώτημα μάς ακολουθεί διαχρονικά.
Έχεις απάντηση;
Όχι. Λογικό. Όποιος πει ότι ξέρει πού πάμε, θα είναι πολιτικός… Αν και εδώ που τα λέμε, κάποιες φορές – όπου τους βολεύει – πετάνε κι ένα «είναι ρευστή η κατάσταση» για να καλύψουν τον «πισινό» τους.
Και ποιος την… ρευστοποιεί συνεχώς δεκάδες χρόνια, για να μην πω εκατοντάδες, αν και αυτό είναι το ορθό;
Ρητορικό το ερώτημα.
Πλείστα όσα τα παραδείγματα της παρακμής μας, της παρακμής του πολιτικού μας «συστήματος», αλλά και ημών των ιδίων...
Τα έχουμε ξαναπεί. Δίκιο έχεις.
Όμως αγαπημένε μου, το «κακό» παράγινε.
Για πες μου σε παρακαλώ, ξέρεις εσύ τι γίνεται με τον προσωπικό γιατρό, γιατί δεν έχει καταλάβει γρι…
Δεν ξέρεις και δεν ασχολείσαι. Καλά κάνεις.
Για πες μου σε παρακαλώ, ξέρει τι γίνεται στο δήμο μας;
Δεν απαντάς…
Για πες μου σε παρακαλώ, ξέρεις τι γίνεται με το στεγαστικό σου δάνειο;
Δεν απαντάς…
Σε αυτό θέλω να μείνουμε λίγο για αα σου πω την περίπτωση γνωστού μου.
Πήρε ο άνθρωπος ένα δάνειο πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, γύρω στις 80.000 ευρώ και στο καπάκι, άλλο ένα 40.000 ευρώ. Συνεννοήθηκε με το τοπικό κατάστημα να πληρώνει σε ένα λογαριασμό και για τα δύο. Αυτό έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε μήνας δεν πέρασε που να μην καταθέτει τη δόση.
Μέχρι πριν από δυο περίπου χρόνια, κάθε μήνα του ερχόταν ενημερωτικό σημείωμα από την τράπεζα για το ακριβές ποσό της δόσης και το υπόλοιπο των δανείων.
Μετά, πάπαλα η ενημέρωση.
Δυο χρόνια τώρα, τον έχουν τρελάνει τα «ενημερωτικά γραφεία» για παρουσίαση καθυστέρησης. Το ένα κάνει λόγο για Χ ποσό, το άλλο για Ψ και πάει λέγοντας.
Τους ρωτάει, από πού προκύπτει αυτή η καθυστέρηση και του απαντούν πως δεν γνωρίζουν και πως πρέπει να απευθυνθεί στην τράπεζά του. Πάει ο φουκαράς στην τράπεζά του (τοπικό κατάστημα), ευγενέστατος και εξυπηρετικότατος ο υπάλληλος, το ψάχνει από δω, το ψάχνει από κει, διαπιστώνει πως, καθυστέρηση πληρωμής δόσης δεν υπάρχει και υποθέτει πως πρόκειται για το ασφαλιστήριο, το οποίο ο γνωστός μου είχε καταθέσει, όπως κάνει κάθε χρόνο. Τυπικότατος ο άνθρωπος.
Εν πάσει περιπτώσει, ο υπάλληλος τον ενημερώνει πως το θέμα του επιλύθηκε και να μην ανησυχεί.
Έλα μου όμως που τα «ενημερωτικά γραφεία» εξακολουθούν να τον ενοχλούν;
Και δεν φτάνει αυτό. Στο καπάκι, λαμβάνει έγγραφο από τα κεντρικά της τράπεζας ότι, εμφανίζει ληξιπρόθεσμη οφειλή και εντάχθηκε στη «διαδικασία επίλυσης καθυστερήσεων» και τον παραπέμπουν εκεί. Το ποσό δε, που του λένε ότι οφείλει, είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που του αναφέρουν τα «ενημερωτικά γραφεία».
Βρίσκει ένα τηλέφωνο της κεντρικής τράπεζας (στο έγγραφο που του έστειλαν, δεν είχε τηλέφωνο επικοινωνίας…) και μετά από «αγώνα» (αν πιάσεις εύκολα γραμμή, σφύρα μου κλέφτικα…) καταφέρνει να συνομιλήσει με μια υπάλληλο. Αφού τον αφήνει να της εξιστορήσει την υπόθεση, τι του απαντάει λες; «Η τράπεζά μας δεν ασχολείται με δάνεια και ασφάλειες. Επικοινωνήστε με την τράπεζά σας!!!». Μα, εσείς είστε η τράπεζά μου, απαντάει σαστισμένος. Και η υπάλληλος το χαβά της…
Πες μου εσύ τώρα, βγάζεις άκρη;
Ο άνθρωπος εξακολουθεί να πληρώνει τη δόση κανονικά, αλλά ανησυχεί μπας και μια ωραία πρωία του πάρουν το σπίτι για «ληξιπρόθεσμη οφειλή» που δεν υπάρχει…
Σε ζάλισα, αλλά πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο, γιατί δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Κάθε μέρα ακούω κι από μία…
Ζούμε σε μια εποχή όχι απλά του παραλόγου, αλλά της ξεφτίλας, της απόλυτης ξεφτίλας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μας διοικούν αχυράνθρωποι, ανθρωπάρια με γραβάτα και τίτλο, που, αν τους τον αφαιρέσεις, εξαφανίζονται. Δεν υπάρχουν.
Να το ξαναματαπώ; Μου επιτρέπεις;
Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς είμαστε η αιτία που υπάρχουν και «βασιλεύουν».
Μπορεί να «στηρίζονται» στους γνωστούς αγνώστους που λύνουν και δένουν στον μικρόκοσμό μας, στη χώρα μας, στην Ευρώπη, στον πλανήτη, αλλά είναι λίγοι!!! Εμείς είμαστε οι πολλοί. Θα το καταλάβουμε άραγε κάποια στιγμή;
Τι είπες; Χλωμό;;;
Ε, ένα «χρώμα» είναι κι αυτό. Υπάρχουν κι άλλα…
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
