Συγκεκριμένα, ανέφερε:

 «Πριν δώσω τον λόγο στους Κοινοβουλευτικούς Εκπροσώπους που τον ζητούν, θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση χωρίς αυτό να θεωρηθεί παρατήρηση προς τον Υπουργό Οικονομικών, φυσικά.

Επειδή αναφέρονται συνήθως τα ονόματα των Υπουργών με τους νόμους, θα ήθελα να πω ότι, όπως γνωρίζετε, οι νόμοι ψηφίζονται από τους Βουλευτές -την κοινοβουλευτική ομάδα που στηρίζει- και τον Πρωθυπουργό οπωσδήποτε, διότι χωρίς την έγκρισή του δεν έρχεται τελικά ο νόμος, και αυτό ισχύει και τώρα και διαχρονικά. Αναφέρομαι, καταρχήν, στο «νόμο Πεπονή», του οποίου έχω ζήσει την ιστορία, διότι ψηφίστηκε αμέσως μετά τις εκλογές του ’93. Και τότε οι «διάφοροι» ήθελαν να ψηφιστεί ο νόμος στο τέλος της τετραετίας, για να γίνουν και οι διορισμοί της τετραετίας που άρχιζε. Τότε, πράγματι, ο Ανδρέας Παπανδρέου σηκώθηκε πάνω και είπε: «όχι, ο νόμος πρέπει να ψηφιστεί στην αρχή της τετραετίας, αρκετά μέχρι τώρα με τους διορισμούς». Δηλαδή, ο πρωθυπουργός έχει τον λόγο. Δεν μπορούσε, παραδείγματος χάρη, ο Πεπονής να έρθει εδώ στη Βουλή, εν αγνοία του Παπανδρέου ή διαφωνώντας με τον Παπανδρέου, να φέρει τον νόμο του. Δεν ήταν δυνατόν. Μπορούσε βέβαια να παραιτηθεί αν διαφωνούσε ο Πρωθυπουργός. Για το ίδιο πράγμα, λοιπόν, αναφέρομαι και στο νόμο της κ. Κατσέλη, χωρίς να είναι μομφή για την κυρία Κατσέλη. Τότε, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ζητούσε ουσιαστικά να μην έρθει καθόλου, δηλαδή να μην αγγιχθεί η πρώτη κατοικία. Υπό την πίεση της τρόικας και, αν θέλετε, και της κοινοβουλευτικής ομάδας και του τότε πρωθυπουργού, έγινε αυτός ο νόμος. Ο νόμος αυτός δεν έγινε απουσία της κοινοβουλευτικής ομάδας. Παραλίγο να διαλυθεί η κοινοβουλευτική ομάδα. Η κοινοβουλευτική ομάδα ζητούσε να μην έχει όριο ο νόμος, να κατοχυρωθεί πλήρως η πρώτη κατοικία. Και αυτό το λέω για ιστορικούς λόγους, γιατί το να ονοματίζουμε τους νόμους με τα ονόματα των υπουργών, είτε είναι καλός ο νόμος είτε είναι κακός ο νόμος, είναι αδικία και για την κοινοβουλευτική ομάδα και για τον εκάστοτε πρωθυπουργό και για το κόμμα».