Οι χιλιάδες άνθρωποι που φτάνουν με τα πλοιάρια των δουλεμπόρων κινδυνεύοντας τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους, φτάνουν στη χώρα μας, κυνηγημένοι από τη φτώχεια, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους. Είναι κατανοητό πλέον σε όλους πως καμία χώρα δεν μπορεί να σφραγίσει τα σύνορά της χωρίς να προσφύγει σε απάνθρωπα μέτρα (ναρκοθέτηση, χρήση όπλων προς αποτροπή παράνομα εισερχομένων, παράνομες επαναπροωθήσεις κλπ.), πολύ δε περισσότερο μια χώρα, όπως η δική μας, με την εκτεταμένη ακτογραμμή, το πλήθος των νησιών και βραχονησίδων και τις ιδιαίτερα αυξημένες μεταναστευτικές πιέσεις.
Είναι προφανές ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των ανθρώπων θέλει να φύγει από τη χώρα μας για να αναζητήσει αλλού μια ίσως καλύτερη τύχη. Μόνο που η βασική αιτία που δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που με κανονισμούς και Συνθήκες όπως το «Δουβλίνο 2» και «το Δουβλίνο 3», τους απαγορεύει να φύγουν και, εάν συλληφθούν σε άλλη χώρα, τους επιστρέφει στην Ελλάδα.
Το προσφυγικό αυτό ρεύμα, το μεγαλύτερο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μας φέρνει όλους μας, κράτος, κυβέρνηση, τοπική αυτοδιοίκηση και κοινωνία, αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας.
Παρόλο που η χώρα μας και πιο συγκεκριμένα τα νησιά μας αποτελούν σημεία εισόδου για χιλιάδες μετανάστες ή πρόσφυγες, με τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης Σαμαρά, οι υποδομές για την προσωρινή στέγαση ή φιλοξενία αυτών είναι ανύπαρκτες, αφού δεν αξιοποιήθηκαν τα σχετικά με τους πρόσφυγες ευρωπαϊκά κονδύλια.
Η υποστελέχωση της ΕΛ.ΑΣ., όσο και ο ελλιπής εξοπλισμός της με σύγχρονα τεχνικά μέσα, κάνει ακόμα οξύτερο το πρόβλημα με αποτέλεσμα όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ανάμεσά τους έγκυες γυναίκες και μικρά παιδιά, να στοιβάζονται στους περιορισμένους χώρους του λιμανιού της Κω ή να περιπλανιούνται στους δρόμους της πόλης περιμένοντας τη σειρά τους για την απαραίτητη ταυτοποίηση. Με τη συνδρομή του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, αλλά και του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Καματερού Ηλία, βρέθηκε ένα παλιό ξενοδοχείο στην πόλη της Κω, το οποίο και παραχωρήθηκε για να φιλοξενήσει τους πρόσφυγες, όμως αυτό τελικά αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να αποτελέσει λύση, αφού καθημερινά καταφτάνουν στο νησί δεκάδες πρόσφυγες και ο χώρος αυτός δεν επαρκεί για να τους φιλοξενήσει, έστω και προσωρινά. Ο χώρος όμως αυτός δεν μπορεί να εγκαταλειφτεί άμεσα, έως ότου βρεθεί καταλληλότερο μέρος. Στο μεσοδιάστημα έχει εξασφαλιστεί ότι εντός του ξενοδοχείου θα πραγματοποιούνται και οι διαδικασίες ταυτοποίησης.
Είναι επιτακτική λοιπόν η ανάγκη για την εξεύρεση του κατάλληλου χώρου, όπου οι πρόσφυγες θα λαμβάνουν τη στοιχειώδη και αναγκαία υποστήριξη, μέχρις ότου προχωρήσουν οι διαδικασίες ταυτοποίησής τους. Στον χώρο αυτό θα παρέχονται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σίτιση και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, δωρεάν νομική αρωγή και διερμηνεία, καταγραφή και διευθέτηση των πρώτων αναγκών τους.
Αναγκαίο επίσης είναι να ενισχυθεί το προσωπικό των εργαζομένων στο Λιμενικό και στην Αστυνομία για την υποδοχή και καταγραφή στα κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων, αφού το υπάρχον δεν αρκεί και οι υπάλληλοι των παραπάνω υπηρεσιών έχουν να αντιμετωπίσουν τρομακτικές, για το ανθρώπινο είδος, καταστάσεις.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση του νησιού πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες, να πάψει να αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και να αδιαφορεί, και να συμβάλλει στην εξεύρεση λύσης, η οποία θα δε θα τροφοδοτεί αντιδράσεις που δημιουργούν αδιέξοδα.
Υ.Γ.: Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους. Σήμερα; Το δίκτυο Αλληλεγγύης που δημιουργείται στην Κω με πρωτοβουλία αρκετών συμπολιτών μας, είναι μια εύψυχη και θετική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Μας βρίσκει ολόψυχα κοντά του.
