Συνήθως, σαν σήμερα 26/12, κάθε χρόνο από το 2013 έως και πέρυσι γινόταν ο ετήσιος αγώνας στη μνήμη του Χάρη Πασσανικολάκη, στο παλιό Γήπεδο “Ανταγόρας”, με πρωτοβουλία του Γιάννη Μανούσογλου και με τη συμμετοχή παλιών ποδοσφαιριστών, αθλητών και φίλων του Χάρη. Φέτος, όμως, τη θέση των ποδοσφαιριστών στο γήπεδο έχουν πάρει τα μηχανήματα, αλλά για καλό σκοπό, για να πρασινίσει – επιτέλους – το ιστορικό αυτό κομμάτι του κωακού αθλητισμού.

Αγώνας τιμής για το Χάρη, που χωρίς την πρωτοβουλία του δεν θα είχε διασωθεί το παλιό Γήπεδο, αλλά και διαχρονικής πίεσης για αξιοποίησή του, που απέφερε καρπούς αφού είναι θέμα χρόνου το πρασίνισμά του.

Πέρυσι, παραμονή Χριστουγέννων, ο Γιάννης, ο Νεκτάριος Πλατέλλας, ο Μανόλης Αλάβανος, ο Κώστας Ανδρουλής και όλα τα παιδιά του Ομίλου, έψαλαν τα κάλαντα του “Ανταγόρας” στο Δήμαρχο Θεοδόση Νικηταρά, χαρίζοντάς του μια μπάλα και ζητώντας του να πρασινίσει το παλιό Γήπεδο.

Εκείνος αποδέχτηκε την προ(σ)κληση, φόρεσε τη φανέλα με το Χάρη στον ετήσιο αγώνα του 2019 και μαζί με την ομάδα του (Σέβη Βλάχου, Παναγιώτη Χατζηχριστοφή, Μπάμπη Ναβροζίδη, Κώστα Ζαχαρό, Μιχάλη Γιωργαλλή) έπαιξε μπαλίτσα (κατά Αλέφαντο), πετυχαίνοντας μια ιστορική νίκη για τον κωακό αθλητισμό, να δρομολογήσουν με ίδιους πόρους το πρασίνισμα του “Ανταγόρας”. Απέδειξαν δηλαδή ότι, εάν υπάρχει θέληση, ξεπερνιούνται τα όποια εμπόδια.

Φέτος, πήγαμε πάλι οικογενειακώς στο Γήπεδο για να τιμήσουμε τη μέρα που τον τιμούσατε και να παίξουμε λίγη μπαλίτσα στο ξερό (όσο ακόμη είναι - δεν είναι απίστευτο που το λέμε Δημήτρη Πικιώνη, Μιχάλη Παμπρή και παιδιά του Γηπέδου;). Το ιστορικό “Ανταγόρας” έχει πάρει – επιτέλους – ζωή και πολύ σύντομα θα αποδοθεί στην αθλητική κοινότητα της Κω, όπως πρέπει, πράσινο.

Και κάπου εκεί, σαν να πήρε το μάτι μου, μεταξύ άλλων, και το Χάρη, με μια αγαλλίαση στο πρόσωπό του, να κοιτάζει τις εργασίες που έχουν γίνει σ’ αυτό το κόσμημα (έτσι συνήθιζε να το λέει) και να χαίρεται μαζί με το Μπαρμπα-Ηλία (Στεργαλλά) και με όλους τους άλλους εκεί ψηλά, που αγωνίστηκαν και μάτωσαν στο ξερό.

* Υ.Γ.: Η παραπάνω αναφορά αφιερώνεται “στο (δαιμόνιο Βήμα του) Μάστορα”. Ξέρετε, κάποιοι που τους θεωρούν “του Γιατρού” - όπως το Χάρη στην αρχή που προσπαθούσε για τη διάσωση του Γηπέδου – δίνουν έναν άνισο αγώνα, με πολλά γκολ, κιόλας, από τα αποδυτήρια.

Έναν αγώνα, πιο σημαντικό. Έναν αγώνα ζωής, που μπορεί να φαίνεται χαμένος όμως αξίζει τον κόπο να παλέψουν για τους ίδιους. Για εσένα… “διπλανή”.

Δεν τα παρατούν, Μάστορα. “Στάση - στάση” για τον επόμενο “Σταθμό”. Είναι “αναγκασμένοι” να παλέψουν και να νικήσουν, όσες τρικλοποδιές και φάλτσα σφυρίγματα και αν δεχτούν.

Έχω πίστη σε σένα. Μην τολμήσεις να απογοητευτείς. Για να νικήσει η ζωή… συντρόφισσα.

Σημείωση του «Σ»

Ιδιαίτερα ευαίσθητος, βαθιά ανθρώπινος ο Γιώργος, μαχητής όπως και ο πατέρας του Χάρης, με την θαυμάσια πένα του όχι απλά μας συγκίνησε, αλλά μας έδωσε κι από ένα «χαστούκι». Σε όσες και όσους  καταθέτουν τα «όπλα» μπροστά σε κάθε «τρικλοποδιά και φάλτσα στηρίγματα» που θα δεχθούν, όσο σκληρά κι αν είναι αυτά.

Ταυτόχρονα, άνοιξε την αγκαλιά του, μια αγκαλιά που χωράει πολλούς…

Η ζωή είναι ωραία και δεν τα «έχει» με άλλον…  Η ζωή είμαστε εμείς. Οι μνήμες, η καθημερινότητα, ο πατέρας, η μάνα, το παιδί, το εγγόνι, το ανήψι, ο φίλος, ο γνωστός, το χθες, το σήμερα, το άγνωστο αύριο…

«Έχω πίστη σε σένα. Μην τολμήσεις να απογοητευτείς. Για να νικήσει η ζωή… συντρόφισσα» καταλήγει ο Γιώργος.

Σε μια μικρή φράση, τόση αγάπη!!!!