«Με χαρά και συγκίνηση, αλλά θα έλεγα και υποχρέωση, αποδέχθηκα την πρόταση του αγαπητού συναδέλφου και φίλου Νίκου Μανούση, να γράψω δυο λόγια για τον αείμνηστο πατέρα του Σταμάτη Μανούση.

Θα χρειασθούν ίσως πολλές σελίδες για να σκιαγραφήσει κανείς την προσωπικότητά του. Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες για την ζωή και την δράση του, αλλά θα αρκεσθώ σε αυτά που έζησα εγώ ο ίδιος.

Όλοι οι Δωδεκανήσιοι πολύ δε περισσότερο εμείς οι Κώοι, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι, υπήρξε ένας φλογερός πατριώτης που προσέφερε απλόχερα την βοήθεια του σε όσους χρειάσθηκαν τις υπηρεσίες του.

Είναι  γνωστή σε όλους η δράση του τόσο κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής, όσο και μετά την απελευθέρωση.

Πόσοι Κώοι αλλά και Δωδεκανήσιοι εξυπηρετήθηκαν στην ιδιωτική του Κλινική στην οδό Νεοφύτου Βάμβα 9 στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της.

Τον πρωτογνώρισα το έτος 1955 όταν σαν πρωτοετής φοιτητής χρειάσθηκα την ιατρική του φροντίδα.

Υπήρξε εξαίρετος επιστήμων σαν Οφθαλμίατρος, προσέφερε δε τις πολύτιμες υπηρεσίες του, πάντοτε με αγάπη και φροντίδα, σε οποιονδήποτε χρειαζόταν τη βοήθειά του, πολύ δε περισσότερο στους Κώους συμπατριώτες του.

Την δεκαετία του 1960 ασχολήθηκε με την πολιτική και εξελέγη σε δυο περιόδους βουλευτής Δωδεκανήσου και αργότερα Υπουργός Υγιεινής.

Κατά το σύντομο διάστημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο του.

Στο χώρο της Υγείας που γνωρίζω καλά, αναμόρφωσε τον Οργανισμό του Νοσοκομείου μας. Αυξήθηκαν οι θέσεις του επιστημονικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού. Αυξήθηκε επίσης ο αριθμός των κλινών και ιδρύθηκε νέα πτερύγα στο ισόγειο του νοσοκομείου. Ιδρύθηκε για πρώτη φορά αγροτικό ιατρείο στο Πλατάνι το οποίο καταργήθηκε επί Δικτατορίας. Σημαντική υπήρξε η οικονομική ενίσχυση που με ενέργειες του επέτυχε από το υπουργείο Οικονομικών για την αποπεράτωση των κτηριακών εγκαταστάσεων του Διεθνούς Ιπποκρατείου Ιδρύματος Κω (ΔΙΙΚΩ).

Όλοι οι Δωδεκανήσιοι πολύ δε περισσότερο εμείς οι Κώοι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο αείμνηστος Σταμάτης Μανούσης κατέβαλε πολύτιμες προσπάθειες τα δύσκολα εκείνα χρόνια για να βοηθήσει την πατρίδα του.

Από τη θέση αυτή και ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός, προτείνω στη Δημοτική Αρχή να τον τιμήσει δίδοντας το όνομα του σε μια οδό της πόλης μας.

Μύρος Σ. Παπαχρήστος».