Τι λέμε εμείς οι Δωδεκανήσιοι στους Τούρκους για τις αβάσιμες και ανιστόρητες απαιτήσεις τους

Εμείς όμως που αισθανόμαστε βαθιά μέσα στο πετσί μας τις έκνομες επιδιώξεις και ανιστόρητες θεωρίες της πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας, που μπολιάζει τμήμα του πληθυσμού αυτής της χώρας με την έχθρα και το μίσος κατά της ειρηνόφιλης Ελλάδας, εξοπλίσαμε κατάλληλα τις ένοπλες δυνάμεις μας και ενημερώσαμε για την αναθεωρητική τάση της Τουρκίας, ως προς το εδαφικό και νομικό καθεστώς των νησιών μας, τους διεθνείς οργανισμούς και όλα τα κράτη που πρεσβεύουν τις  κοινές με εμάς  αρχές και αξίες της διεθνούς νομιμότητας.

Στηριζόμενοι, λοιπόν, στο άρθρο 51 του Χάρτη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών διατηρούμε το δικαίωμα της «νόμιμης άμυνας» στο Αιγαίο για τους ακόλουθους ουσιαστικούς λόγους:

1. Γιατί δεν ξεχνούμε ότι η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, κατά παράβαση των διατάξεων της Συνθήκης Εγγυήσεως για την Κύπρο, στην οποία η Ελλάδα αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος, και, παρά τις πολυάριθμες αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, συνεχίζει να διατηρεί μια σημαντική στρατιωτική δύναμη στα κατεχόμενα εδάφη. Επιδιώκει, μάλιστα, και την κρατική ανεξαρτησία  ουσιαστικά όμως την  προσάρτηση του κατεχόμενου βόρειου τμήματος της Κύπρου.
2. Γιατί η Τουρκία παραβιάζει καθημερινά τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο και υπερίπταται με πολεμικά αεροσκάφη και drones,  συχνά οπλισμένα, προκαλώντας  αερομαχίες  πάνω από τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, γεγονός που έχει ιδιαίτερη σημασία όσον αφορά στα ζητήματα της ασφάλειας των πτήσεων.
3. Γιατί η Τουρκία κατά τις τελευταίες δεκαετίες, διατηρεί σημαντικές στρατιωτικές μονάδες με εναέρια μέσα και αποβατικά σκάφη σε περιοχές της Μικράς Ασίας, που βρίσκονται απέναντι των ελληνικών νησιών, γεγονός, που συνιστά σοβαρότατη απειλή κατά της Ελλάδας. Δεν παραγνωρίζουμε, βέβαια, και την συνεχώς αναφερόμενη από τους Τούρκους αξιωματούχους απειλή πολέμου (το λεγόμενο casus belli), που στρέφουν εναντίον μας αν θελήσουμε να επεκτείνουμε τα όρια των χωρικών μας υδάτων πέραν των 6  ναυτικών μιλίων.

Εφαρμόζουμε, λοιπόν, την αρχή  πως «ότι απειλείται δεν αποστρατικοποιείται»,  αλλά η Τουρκία επιμένει στην αποστρατικοποίηση, για παράδειγμα, των Δωδεκανήσων, επικαλούμενη τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων της 10^ης Φεβρουαρίου του 1947, που πράγματι προέβλεπε την αποστρατικοποίησή τους, πράξη που εξισορροπούσε τα τότε συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή και ιδίως της Σοβιετικής Ένωσης. Το καθεστώς όμως αυτό της αποστρατικοποίησης έχασε κάθε λόγο ύπαρξής του με τη δημιουργία του συνασπισμού του ΝΑΤΟ. Όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, ανάμεσά τους και η Τουρκία,  διατηρούν σήμερα υποχρεωτικά στα εδάφη τους στρατιωτικές μονάδες. Γιατί το δικαίωμα αυτό να μην το έχει και η χώρα μας για όλα τα εδάφη της κυριαρχίας της, καθώς ανήκει στο ΝΑΤΟ; Την αλλόκοτη και ασύμβατη αυτή απαίτηση δεν μας την εξηγεί καθόλου η Τουρκία.

Αφήστε που στην υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων του 1947 η Τουρκία δεν συμμετείχε, καθώς η Συνθήκη αυτή αφορούσε την παραχώρηση της κυριαρχίας των νησιών μας από την Ιταλία, που τα κατείχε, στην  Ελλάδα. Και καθώς η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέλος ισχύει γι’ αυτήν ο νομικός κανόνας “res inter alios acta”, δηλαδή ζήτημα που αφορά άλλα κράτη. Εξ άλλου σύμφωνα με το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Θαλασσών «μια συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες εκτός των συμβαλλομένων». Παρατηρούμε ακόμη ότι αμφισβητεί η Τουρκία και την κυριαρχία των μικρότερων νησιών και βραχονησίδων του Δωδεκανησιακού Συμπλέγματος ως μη κατονομαζομένων, ρητά κατ’ αυτήν, στη Συνθήκη των Παρισίων, ενώ γνωρίζει ότι η αναφορά του άρθρου 14 της Συνθήκης στην ονομασία των δεκατεσσάρων μεγαλύτερων απαριθμούμενων νησιών της Δωδεκανήσου περιλαμβάνει τη φράση «και των παρακείμενων νησίδων», εννοώντας φυσικά   τις νησίδες, τις βραχονησίδες και τους βράχους που περιβάλλουν τα μεγαλύτερα νησιά. Η ελληνική πλευρά διευκρίνιζε, μάλιστα, κατά την υπογραφή ότι με τον όρο «παρακείμενες» εννοούνταν οι «υπό ιταλικήν κυριαρχίαν» κατά την είσοδο της Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συμφωνία συνυπογραφόταν, πέραν της Ελλάδας και της Ιταλίας, και από άλλα είκοσι κράτη που είχαν πολεμήσει τον ναζισμό και ιταλικό φασισμό. Η Τουρκία ούτε θέση, ούτε λόγο είχε σ’ αυτήν, κατορθώνοντας πάντοτε να παραμένει ως ο  «επιτήδειος ουδέτερος».

Υπενθυμίζουμε τέλος προς τους γείτονες και «συμμάχους» μας Τούρκους και το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης της 23^ης Ιουλίου του 1923, που τονίζει ότι «η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί όλων των νησιών της Δωδεκανήσου, συμπεριλαμβανομένου και του Καστελλορίζου» και ότι η παραίτηση εκείνη δεν ανακαλείται σύμφωνα με τα ισχύοντα στο διεθνές δίκαιο. Τους υπενθυμίζουμε επίσης ότι διάδοχο της Ιταλίας κράτος, ως προς την κυριότητα των Δωδεκανήσων, αναγνωρίστηκε τελικά η Ελλάδα σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 και ουδέν απολύτως δικαίωμα επανακτά πλέον επί των νησιών αυτών η Τουρκία. 

            Οι απόψεις για την εθνική κυριαρχία Ελλάδας επί των νησιών του Αιγαίου και ιδιαίτερα των Δωδεκανήσων εδράζονται σε αναμφισβήτητα στέρεους κανόνες της διεθνούς δικαιοταξίας, η οποία κατοχυρώνει πλήρως όλα τα κυριαρχικά της πατρίδας μας δικαιώματα. Άλλωστε «ο ιδίω δικαίω χρώμενος, ουδένα αδικεί», δηλαδή δεν αδικεί άλλον όποιος χρησιμοποιεί ένα κατοχυρωμένο διεθνώς δικαίωμά του. Και εν πάση περιπτώσει αν η Τουρκία επιμένει στις παράλογες, ανιστόρητες και παράνομες απαιτήσεις της, απαντούμε και εμείς με τη ρηματική φράση του Λεωνίδα: «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»!!!