Η θέληση μου για δύναμη είναι ανύπαρκτη και η ελευθερία της βούλησής μου καθορίζεται από ιδέες χριστιανικές. Ο υπεράνθρωπος μέσα μου είναι νεκρός. Θυσιάζω τον ατομικό μου μύθο στις γραφικές εναπομείνασες συλλογικότητες της κοινωνίας μου. Δεν γουστάρω την αναδυόμενη ράτσα των νεοφιλελεύθερων. Ελεύθεροι κατ’ όνομα. Στην πραγματικότητα ανδρείκελα και αυτόματα για να υπακούν και να χειραγωγούνται από τους μεταμοντέρνους φεουδάρχες. Δούλοι της καταναλωτικοποίησης του πνεύματος-της αισθητικής-της ηθικής. Η καταγραφή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ψήφιση νόμων για την προστασία των πλέον κατοχυρωμένων απ’ αυτά περιχαρακώνει τις πιο ιδιαίτερες ελευθέριες μου. Όπου δημιουργείται χάρτης, χάνεται η μαγεία της περιπλάνησης. Δεν προφητεύω. Ξέρω πολύ καλά πως έρχεται μια νέα κανονικότητα που θα χωρίζει τους ανθρώπους σε παραγωγικούς και αδύναμους, σε παραγωγικούς και ασθενείς. Σε παραγωγικούς και παρίες. Ο ανθρώπινος πόνος έχει κριθεί αμετάκλητα εξοβελιστέος. Ο Νίτσε πέρασε και πιο πολύ προέβλεψε καταστάσεις παρά διατύπωσε πράγματα δικά του. Οι νέοι αόρατοι στη γενεαλογία των μη κανονικών του Φουκώ θα είναι όσοι δεν θα μπορούν να εργαστούν. Και θα πονάνε και έπειτα θα πεθαίνουν χωρίς κανείς να νοιάζεται γι’ αυτούς τους χαμένους με το όνομα «υπάνθρωποι».
Οι καινούργιοι παρίες αισθάνονται ήδη πολύ άσχημα γιατί δεν τα κατάφεραν εντός της κοινωνίας. Κι ενώ ποτέ δεν έκρυψαν τις μοναδικές τους ικανότητες, οι άλλοι τους συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν καμμιά δεξιότητα. Τί νόημα έχει να μπορείς να γράφεις σε μια αυτοκρατορία υλιστικής ευδαιμονίας και μόνο! Πολλές αξίες, και σύμφωνα με τον ειρμό της σκέψης του Nuccio Ordine, έχουν περιπέσει σε αχρηστία. Είμαι καταθλιπτικός. Απ’ τα υπέροχα κατορθώματα μου δεν μου δίνουν χαρά παρά ελάχιστα. Δεν είμαι ασυγκίνητος επειδή είμαι καταθλιπτικός. Η κοινωνία απαιτεί από τα μέλη της άλλα πράγματα, ειδικά οι μικρές κοινωνίες. Ο καλλιτέχνης είναι νεκρός. Δεν είμαι για να ενδιαφέρονται για το έργο μου. Τους αρέσει να με οικτίρουν. Και ας σκαλίζουν τα κείμενα μου. Αργόσχολος! Δεν βλέπω πρόοδο. Μετωνυμικές διαδικασίες. Μόνο αυτό παρατηρώ. Κάποιοι αποχαρακτηρίζονται. Από εχθροί γίνονται φίλοι και κάποιοι άλλοι γίνονται εχθροί. Ο ψυχικά ασθενής είναι ο άνθρωπος που πονάει. Δεινοπαθεί. Έτσι σου λένε. Ο ψυχικά πάσχων είναι δυνάμει και εν ενεργεία επαναστάτης. Βλέπει τον κόσμο αλλιώς και ξέρει καλά να οραματίζεται ουτοπίες. Γι’ αυτό τον καταδιώκουν. Σου λένε πως η εμπλοκή μαζί του συνιστά ανασταλτικό παράγοντα για την προσωπική σου πρόοδο. Δεν είναι ανήμπορος αυτός που εσύ βάφτισες έτσι. Εσένα θέλουν αδρανή για να μην προκαλείς αναταράξεις στα κεκτημένα και τα σχέδια τους. Άσε εμένα να σε σώσω.
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ
Παλιά έλεγαν ότι οι ημικρανίες χτυπάνε μόνο τους καλλιτέχνες. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει αν και πάρα πολλοί καλλιτέχνες υπέφεραν και υποφέρουν από ημικρανίες. Ο Λούις Κάρολ που έγραψε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων εικάζεται ότι είχε πολλές αύρες και γι’ αυτό η αντίληψη του για το χώρο στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι συγκεχυμένη. Αύρα είναι το πρόδρομο σύμπτωμα της ημικρανίας. Η αύρα οφείλεται στην επιβράδυνση της ανόδου του αίματος προς τον εγκέφαλο. Είναι ένα φαινόμενο που προκαλεί σύγχυση, εξωσωματικές εμπειρίες και μια ιδιάζουσα τοποθέτηση του πάσχοντα στον χώρο που τον περιβάλλει. Ο Ντε Κίρικο ζωγράφιζε τα παράξενα έργα του εμφανώς επηρεασμένος από οράματα χωροταξικής αλλοίωσης των δεδομένων. Στον Ντε Κίρικο ο χώρος μοιάζει να έχει ένα απροσμέτρητο βάθος. Σαν ο ορίζοντας του να ορίζεται απ’ την αρχιτεκτονική και όχι απ’ την αλήθεια. Ο Νίτσε , συφιλιδικός και βασανισμένος από κεφαλαλγίες όλων των τύπων, έγραψε με ποιητικό και προφητικό ύφος αρκετά απ’ τα έργα του. Οι σύγχρονοι επιστήμονες αποδίδουν πολλές «πτήσεις» της σκέψης και της όρασης, όπως τα πολύ γνωστά θρησκευτικά οράματα, σε κάποια ημικρανία. Θυμάμαι φέτος τον Μάιο την περίοδο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη να κάθομαι κάπου σε μια γλάστρα και να ‘χω αγνάντια μου ένα από τα γνωστά κτήρια της ιστορικής πλατείας. Όπως το έβλεπα νόμιζα ότι είχε καμπυλώσει επικίνδυνα προς το μέρος μου και ήταν έτοιμο να με πνίξει. Αναγκάστηκα να σηκωθώ και να πάω στο ξενοδοχείο μου να ηρεμήσω. Το κεφάλι μου είχε παγώσει και το αριστερό μου μάτι επέτασσε να μην το ανοίγω καθόλου. Εκείνη τη μέρα ζυγίζοντας ξανά την κατάσταση μου αποφάσισα πως τα μάτια μου δεν είναι όμοια με των άλλων.
*Στη φωτογραφία ο Λούις Κάρολ.
