Ο θεσμός της θερινής ώρας, όπως εξηγεί ο Διονύσης Σιμόπουλος, επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, καθιερώθηκε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας. Έτσι, την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου προστίθεται μία πλασματική ώρα στις κανονικές ώρες κάθε ωριαίας ατράκτου, η οποία αφαιρείται και πάλι την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου.

Με αυτό τον τρόπο, όταν υπάρχει θερινή ώρα, ο Ήλιος δύει μία ώρα αργότερα (σύμφωνα με τα διορθωμένα ρολόγια), οπότε ελαττώνεται και ο χρόνος που περνάει ανάμεσα στη δύση του Ήλιου και στην ώρα που πάμε για ύπνο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι άνθρωποι καταναλώνουν λιγότερο ηλεκτρικό ρεύμα για τις διάφορες δραστηριότητές τους.

Την ιδέα της θερινής ώρας για πρώτη φορά εισηγήθηκε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος το 1784, ενώ η θερινή ώρα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1916.

Κάπως έτσι, λοιπόν, την Κυριακή, η ημέρα δεν θα έχει διάρκεια 24 ωρών, αλλά 23, και η ώρα που θα «χαθεί» αύριο, θα προστεθεί την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, η οποία θα έχει διάρκεια 25 ωρών.