Στη Νορβηγία υπάρχει μια μικρή πόλη που για όμοια της δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά. Μετρά μόλις 2.000 κατοίκους και όλοι τους υπακούν στο νόμο για την «απαγόρευση του θανάτου».

Το Λογκιαρμπίεν, αποτελεί ένα από τα βορειότερα κατοικημένα σημεία το πλανήτη και ο ήλιος εκεί κάνει πολλούς μήνες για να φανεί. Μπορεί για εσένα αυτό να ακούγεται εφιαλτικό, όμως οι κάτοικοι του έχουν συνηθίσει να ζουν και η συνθήκη αυτή για εκείνους είναι κάτι φυσιολογικό.

Όμως, έχουν όλοι τους μια συνήθεια που θα σε κάνει να παραξενευτείς, μιας και όλοι τους κουβαλούν συνέχεια όπλα μαζί τους, αφού δεν είναι απίθανο να έρθουν αντιμέτωποι με μια πολική αρκούδα, ανά πάσα στιγμή. Όσο για το κλίμα που επικρατεί εκεί, μιλάμε για πολύ κρύο και πολύ χιόνι, κάτι που οδήγησε στην ανάπτυξη ενός ειδικού οδικού δικτύου για snowmobiles.

Οι δρόμοι στο Λογκιαρμπίεν δεν έχουν ονόματα, αλλά μόνο αριθμούς και η πόλη διαθέτει το δικό της πανεπιστήμιο, που έχει περίπου 300 φοιτητές.

Την περίοδο της νύχτας, οι κάτοικοι πηγαίνουν στις δουλειές τους φορώντας φως στο κεφάλι, και συχνά απολαμβάνουν το Βόρειο Σέλας στον ουρανό, ενώ το καλοκαίρι που η μέρα διαρκεί για μήνες, οι μεταμεσονύχτιες έξοδοι γίνονται με το φως του ήλιου.

Πρόκειται για μια πόλη που γεννήθηκε από και για τη βιομηχανία εξόρυξης, τον περασμένο αιώνα, αποτελεί όμως και έναν γνωστό πόλο έξης για τους τουρίστες παγκοσμίως, αρκετοί από τους οποίους φτάνουν εκεί με κρουαζιερόπλοια.

Μεταξύ των νόμων που έχει όμως το μέρος, ο πιο παράξενος είναι αυτός που αφορά τη λεγόμενη «απαγόρευση του θανάτου», η οποία για τους κατοικούς του έχει μια άκρως φυσιολογική εξήγηση. Στην ουσία δεν απαγορεύεται ακριβώς ο θάνατος, κάτι που θα ήταν αδύνατο αντικειμενικά, αλλά αποφεύγεται να συμβεί εκεί και για αυτό λαμβάνονται και μέτρα για να συμβεί σε πιο κατάλληλα σημεία. Λίγο οι πολικές αρκούδες, λίγο το ψύχος, οι κίνδυνοι για να συμβεί κάποιο θανατηφόρο ατύχημα είναι αρκετοί. Επίσης, στην πόλη απαγορεύονται οι γάτες, ενώ επιβάλλεται και περιορισμός στην κατανάλωση αλκοόλ και κάθε κάτοικος μπορεί να προμηθευτεί μια συγκεκριμένη ποσότητα ανά μήνα.

Το παραπάνω γεγονός, συνδέεται και με το ότι δεν υπάρχει κάποια επιλογή ταφής στο εν λόγω μέρος και οι κάτοικοι που βρίσκονται σε τελικό στάδιο μεταφέρονται στο Όσλο, για να ζήσουν εκεί τις τελευταίες ημέρες της ζωής τους. Τέλος, ακόμα κι αν κάποιος έχει περάσει όλη τη ζωή του στο Λογκιαρμπίεν, δεν μπορεί να ταφεί εκεί.