Τις τελευταίες μέρες στο παλμαρέ των συντρόφων της Ναταλίας Γερμανού έχει προστεθεί ένας καινούριος, αξιολάτρευτος, απ’ όσο μ’ αφήνει να καταλάβω, αρσενικός. Είναι ο μικρότερος που είχε ποτέ, όπως με περισσή ειλικρίνεια ομολογεί. Λέει ακόμη πως δείχνει λίγο φοβισμένος, αλλά παρά τους πρώτους δισταγμούς του δεν μπορεί τελικά με τίποτα ν’ αντισταθεί στα τρυφερά της χάδια. Λογικό, αφού ο Γκούφι, ο 4χρονος ημίαιμος σκύλος που μόλις υιοθέτησε, τώρα μαθαίνει να απολαμβάνει τη θαλπωρή της φιλόζωης τηλεπαρουσιάστριας και του έτερου φωτογενούς σκύλου της, του περίφημου Μίκι. Τα κατοικίδια φαίνεται πως είναι μια αδιαπραγμάτευτη σταθερά στη ζωή της. Οπως άλλωστε και η τηλεόραση, στην οποία έχει ήδη συμπληρώσει περισσότερα από 20 χρόνια παρουσίας, μεγαλώνοντας ουσιαστικά μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Μπορεί το ρήμα «μεγαλώνω» να τρομάζει ή έστω να προβληματίζει άλλους συναδέλφους της, όμως η ίδια μου επισημαίνει το ακριβώς αντίθετο. «Το “μεγαλώνω” το αγαπώ ως ρήμα. Μπορεί να έχει πολύ ωραίες προεκτάσεις. Μεγαλώνω, άρα ομορφαίνω, γίνομαι πιο έξυπνη, πιο ώριμη, μια πιο πετυχημένη εκδοχή του εαυτού μου», λέει εκφέροντας τις λέξεις με τον χαρακτηριστικό τρόπο της, εκείνον που μπορείς να ακούσεις καθημερινά τα απογεύματα στη ραδιοφωνική συχνότητα του Sfera ή να δεις οπτικοποιημένο στην τηλεοπτική late night ζώνη του Σαββάτου στην εκπομπή της «Μη χανόμαστε» στο E TV. Της ζητώ, αντί για μία ακόμη τυποποιημένη συνέντευξη μηρυκασμένων κλισέ, να μιλήσουμε για άλλα πράγματα, εκείνα που η ίδια θεωρεί πως της έμαθε η ζωή, χωρίζοντας νοητά την κουβέντα σε θεματικές. Συναινεί. Τα υπόλοιπα με δικά της λόγια.
«Είναι πια 22 τα χρόνια τα τηλεοπτικά. Η τηλεόραση είναι ένα πράγμα απόλυτα εθιστικό, αλλά, όπως κατάφερα σε όλη τη ζωή μου να μείνω μακριά από τους κακούς εθισμούς, έτσι πέτυχα να έχω και με την τηλεόραση μια σχέση όσο γίνεται υγιή. Με την έννοια ότι κάνω τηλεόραση, κάποιες φορές για κάποιες σεζόν έχω μείνει και εκτός, χωρίς όμως αυτό να βλάψει σίγουρα όχι το κοινό, ούτε όμως κι εμένα. Αυτό κάποια στιγμή θα ξανασυμβεί, είμαι σχεδόν βέβαιη, μέχρι που θα τελειώσει εντελώς η σχέση μου με το κομμάτι μπροστά από τις κάμερες. Δεν υπήρξα ποτέ η ωραία της μικρής οθόνης. Κανένας ποτέ, ακόμη κι όταν ήμουν πιτσιρίκα, δεν με προσέλαβε ως την κούκλα, το ομορφοκόριτσο, την καλλονή. Οπότε δεν νιώθω ότι τα χρόνια πέρασαν και είναι πια απαγορευτικό να κάνω εκπομπές. Εμένα συνήθως μου δίνανε δουλειά για λόγους άλλους που είχαν να κάνουν με το λέγειν μου, την ταχύτητά μου, άρα αυτό από μόνο του δίνει μια διάρκεια. Εκείνο που έκανα τον τελευταίο καιρό ήταν να αποφύγω να έχω στην ακτίνα της όρασής μου μόνιτορ. Δεν θέλω πια να μου αποσπά την προσοχή από τη συζήτηση με τον καλεσμένο το αν πετάει μια τρίχα από τα μαλλιά μου, ή το ρούχο μου δεν κάθεται καλά, ή το ότι δεν είμαι καλά φωτισμένη. Θέλησα συνειδητά να αποβάλω εντελώς και το τελευταίο ναρκισσιστικό ψίχουλο που μπορεί να μου είχε μείνει από νεότερες ηλικίες». 
«Με τον χρόνο δεν μπορείς να παλέψεις»
«Με τον χρόνο δεν μπορείς να παλέψεις. Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει χρόνος σε κάθε έκφανσή του, είτε στο ζήτημα της φθοράς των ανθρώπινων σχέσεων, είτε στο επίπεδο ότι τίποτα δεν μένει ίδιο, είτε από τη συνειδητοποίηση ότι ο χρόνος περνά και παίρνει ανθρώπους από κοντά μας, αντιλήφθηκα ότι είναι καλό να τον έχεις φίλο, όχι εχθρό. Είναι αδυσώπητος ο χρόνος, δεν νικιέται με τίποτα. Κι αν προσπαθήσεις να τον νικήσεις, απλώς γελοιοποιείσαι. Ακόμα κι έναν τελειωμένο γάμο να προσπαθήσεις σε πείσμα του χρόνου να κρατήσεις, θα ζεις απλώς μια δυστυχισμένη, θλιβερή ζωή. Αυτό που με έμαθε ο χρόνος είναι να δέχομαι τις αλλαγές και να τις αξιοποιώ προς όφελός μου. Αργησα λίγο να το καταλάβω. Μου συνέβη αφότου έχασα τη γιαγιά μου. Εκείνη ήταν ο άνθρωπος που με μεγάλωσε, που σημαίνει ότι με παρέλαβε 2 ετών και σταματήσαμε να ζούμε μαζί στα 18 που έφυγα για να μείνω μόνη μου».
«Οι άνδρες είναι πιο ειλικρινείς»
«Οι άνδρες μού έμαθαν ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτερο είδος της ανθρωπολογίας από εμάς τις γυναίκες. Σε πολλές - όχι σε όλες. Εχουν μεγαλύτερη ειλικρίνεια και εντιμότητα σε κάποια πράγματα. Σπάνια θα δεις άνδρα να την πέφτει στο κορίτσι του φίλου του. Για τους άνδρες αυτό είναι ιερό. Για μας πάλι τις γυναίκες δεν είναι τόσο. Το απαγορευμένο, το να είναι δηλαδή κάποιος δεσμευμένος, στα μάτια μας τον κάνει αυτομάτως πιο ποθητό. Θα μου επιτρέψεις να εξαιρέσω τον εαυτό μου και το κάνω πολύ συνειδητά. Παρά το γεγονός ότι έχω ζήσει τη ζωή μου όπως ήθελα, χωρίς να κάνω το χατίρι της κοινωνίας, με την έννοια ότι δεν έκανα οικογένεια και παιδάκια, έχω κάποιες ηθικές αξίες, τις οποίες δεν πατάω για κανένα λόγο. Μία απ’ αυτές είναι ότι δεν κάνω ποτέ στους ανθρώπους κάτι που δεν θα ήθελα να μου κάνουν. Οταν λοιπόν ένας άνδρας έχει δεσμό με άλλη γυναίκα, για μένα αυτός ο άνδρας είναι διαφανής. 
Με τον Μάνο Ιωάννου
Δεν υπάρχει, δεν τον βλέπω. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να φλερτάρει, να παίξει με άνδρα που ξέρω ότι σχετίζεται με άλλη γυναίκα. Εγώ αυτό θεωρώ χυδαίο: να βάζω τρικλοποδιά σε μια άλλη γυναίκα ερήμην της, όχι το να κάνω σχέση με άνδρα νεότερό μου σε ηλικία. Με τα χρόνια αυτό μου έχει γίνει αυτοματισμός. Πώς άλλες γυναίκες ρωτάνε στα πέντε πρώτα λεπτά μιας γνωριμίας “τι ζώδιο είσαι;”. Εγώ μόλις αντιληφθώ ότι κάποιος πάει να μου την πέσει ρωτάω: “Και δεν μου λέτε; Είστε ελεύθερος;”. Είναι γραφικό και ντεμοντέ, αλλά, συγχωρήστε με, έτσι λειτουργώ».
«Υποκλίνομαι στο Photoshop»
«Είναι μια τεράστια εφεύρεση στην οποία νομίζω ότι υποκλινόμαστε όλες οι γυναίκες που φωτογραφιζόμαστε στα περιοδικά. Ομολογώ ότι πριν από αρκετά χρόνια σε μια φωτογράφηση που είχε γίνει σε θάλασσα, μάλιστα, στην προσπάθειά τους να με ευχαριστήσουν οι άνθρωποι με είχαν αδυνατίσει τόσο πολύ που φαινόμουν στα όρια της νευρικής ανορεξίας. Το κεφάλι όμως μου το είχαν αφήσει κανονικό, με τα μάγουλα, τα φραντζολωτά μάγουλα της Ναταλίας, κι από κάτω ήμουν σαν κλαράκι. Εντάξει, γελάσαμε όλοι πάρα πολύ, ακούσαμε διάφορα τρολαρίσματα που ήταν λογικό να ακουστούν και το ξεχάσαμε. Μακάρι να είχα τα κότσια -και ίσως κάποτε τα αποκτήσω- να πάω σε ένα περιοδικό και να πω: “Παιδιά, δεν με φωτογραφίζετε κανονικά, χωρίς να κάνετε τίποτα;”. Μπορεί και να το κάνω κάποια στιγμή. Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, μέχρι τώρα ποτέ μου δεν είπα σε περιοδικό “βγάλτε με χωρίς να υποστώ καθόλου ρετούς”. Μας έχει παρασύρει όλους αυτή η δίνη, ότι είναι δεδομένο όλο αυτό: φωτογραφίζεσαι, άρα θα σε ομορφύνουν. Θα σου διορθώσουν τις ατέλειες κάποιοι άλλοι».
«Τα social media θέλουν χιούμορ»
«Τα social media μου έμαθαν δύο πράγματα. Αν θες να είσαι δίκαιος και ευγενής, πρέπει να απαντάς στους φίλους/followers όταν σε ρωτάνε κάτι. Αν κάποιος εμένα μου γράψει “είσαι ένα τραγικό μπάζο”, δεν χρειάζεται να απαντήσω, γιατί ο άνθρωπος κάνει ένα statement, μια δήλωση. Αλλά αν κάποιος με ρωτήσει, όπως συνέβη τις προάλλες στο Twitter, “φίλη Ναταλία, εσύ που ξέρεις από αυτά, μήπως μπορείς να μου πεις πώς αλλάζουμε την ημερομηνία γέννησης στο αστυνομικό τμήμα;”, τότε απαντάς. Γέλασα λοιπόν και απάντησα ότι στα δικά μου τα χρόνια δεν είχαμε καν αστυνομικά τμήματα. Πηγαίναμε στον Αλή Πασά, του κουνιόμασταν λίγο και μας άλλαζε την ημερομηνία. Ακόμη και με το τρολάρισμα πρέπει να παίζεις, εκτός κι αν είναι πολύ χυδαίο. Σε αυτά που έχουν ευφυΐα και χιούμορ, ακόμη και σκληρά να είναι, ιντριγκάρομαι και απαντώ. Ποτέ με πολεμική διάθεση. Πάντα με χιούμορ».
«Ο πατέρας μου...»
«Το πιο βασικό πράγμα που έμαθα από τον πατέρα μου είναι να μην παίρνω τον εαυτό μου πολύ σοβαρά. Κατά συνέπεια, να μην παίρνω και τη ζωή πολύ σοβαρά. Εννοώ ότι μπορείς να επιστρατεύεις το χιούμορ πάντα, ακόμη και στα πιο δύσκολα. Μου ’λεγε πάντα: “Μην παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο σοβαρά. Δεν είμαστε κάτι πάρα πολύ σπουδαίο, ξέρεις, ε;”. Και μου το ’λεγε αυτός ο άνθρωπος που στα μάτια μου φάνταζε πάρα πολύ σπουδαίος.
“Υπάρχουν πολύ πιο σπουδαίοι άνθρωποι από μας”, μου ’λεγε. Κι είχε δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς, άνθρωποι που ανακαλύπτουν φάρμακα που σώζουν ζωές, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα που ταξιδεύουν στην άκρη του κόσμου για να βοηθήσουν παιδιά. Αυτά λοιπόν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που κάνω εγώ. Θαυμάζω οποιονδήποτε άνθρωπο έχει να κάνει με τη “σωτηρία”, οποιονδήποτε άνθρωπο σώζει. Αυτοί για μένα είναι πραγματικοί ήρωες. Εμείς της σόουμπιζ είμαστε απλοί κομπάρσοι. Αυτοί έπρεπε να είναι οι πρωταγωνιστές κι εμείς η κομπαρσαρία τους».
Η Αννα και ο Καρβέλας
«Η Αννα μου ’χει μάθει πολλά. Και ο Νίκος Καρβέλας. Στον Νίκο χρωστάω τους στίχους που γράφω. Εκείνος με έμαθε να γράφω. Στις αρχές μου ξεκινούσα και έγραφα από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα, εφτά κουπλέ, τέσσερις γέφυρες, ατέλειωτες πολλές λέξεις. Ο Καρβέλας με έμαθε να γράφω. Η Αννα, από την άλλη, μου έμαθε ότι οι έρωτες είναι πολύ ωραίο πράγμα, αρκεί να μην εξαρτάσαι από αυτούς. Είναι πολύ ωραίο να είσαι ερωτευμένη, όπως είναι ωραίο να περνάς και χρόνο μόνη σου όταν δεν υπάρχει κάτι αρκετά καλό ώστε να αξίζει να χτυπά η καρδιά σου και να τρελαίνεσαι. Να είσαι στα ουράνια. Επίτηδες λέω “στα ουράνια”.
Δεν ήμουν ποτέ πολύ των πατωμάτων, παρότι έχω γράψει τραγούδια για πατώματα. Ισως δεν έτυχε κιόλας. Αυτό που θα κρατήσω από την Αννα, πέρα από τις ατέλειωτες συζητήσεις που έχουμε κάνει για σχέσεις, είναι ότι δεν χρειάζεται να τα ’χω καλά με όλο τον κόσμο και να είμαι αρεστή σε όλους, ότι μπορώ να έχω την άποψή μου κι ας μην αρέσει στους πάντες, ότι ο έρωτας είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, αρκεί να αξίζει τον κόπο. “Αλλιώς κάτσε μόνη σου”, μου ’λεγε πάντα».
«Δεν κολλάω στον καθρέφτη»
«Αυτός ο καθρέφτης τι έχει δει... Μ’ έχει δει στα ωραία μου, μ’ έχει δει στα χάλια μου... Γενικά δεν είμαι πολύ του καθρέφτη. Θα κοιταχτώ όταν είναι να βαφτώ για να κάνω γύρισμα ή φωτογράφηση, όταν είναι να πλύνω το πρόσωπό μου ή να ξεβαφτώ κι όταν πλένω τα δόντια μου και βάζω κρέμα για να κοιμηθώ. Μετά τέλος. Δεν είμαι σαν αυτούς που μπαίνουν στο ασανσέρ και κοιτάζονται και κολλάνε στον καθρέφτη ή κοιτάνε την αντανάκλασή τους στα τζάμια...
Είμαι του όσο λιγότερο κοιτάς, τόσο λιγότερα θα βρεις. Περνάω μπροστά από τον καθρέφτη χαλαρά. Λέω “γεια”. Οσο λιγότερο τον κοιτάς, τόσο λιγότερο θα σε κοιτάει. Δεν είναι ότι κοιτάω και βλέπω την κακιά μάγισσα, αλλά δεν το ψειρίζω πολύ το πράγμα».
«Φταίω για όλους τους χωρισμούς μου...»
«Είναι πικρή η διαπίστωση, όμως δεν το λέω με πίκρα. Είναι σχήμα οξύμωρο, το ξέρω. Αν εξαιρέσουμε την πρώτη μου μεγάλη σχέση, έφταιγα ανεξαιρέτως για όλους τους άλλους χωρισμούς μου. Παίρνω την ευθύνη των χωρισμών. Δεν πειράζει που το λέω. Θα μου πεις “πότε περιμένεις να γίνεις άνθρωπος συντροφικός;”; Δεν είμαι 20 χρονών. Εφταιγα όμως. Είμαι ένας δύσκολος άνθρωπος, το παραδέχομαι. Ειδικά στην καθημερινότητά μου βάζω ως προτεραιότητα τη δουλειά μου και μετά έχω την απαίτηση από τους άλλους να μου προσφέρουν τον θαυμασμό τους και τη φροντίδα τους. Κι εγώ τα δίνω αυτά, όμως εύκολος άνθρωπος δεν είμαι. Ο άνθρωπος που θα σηκώσει το φορτίο “Ναταλία” πάνω του θα πρέπει να ’χει σκληραγωγηθεί, να ’χει κάνει μια ειδική εκπαίδευση ή έστω να ’χει ατελείωτα αποθέματα χιούμορ. Να μη με παίρνει καθόλου σοβαρά. Μόλις με πιάνει το κυκλοθυμικό μου που λέω “άσε με, θέλω να μείνω μόνη μου, δεν είμαι καλά”, να μου λέει: “Ναι, μωρό μου, ναι, αγάπη μου, γεια σου, τώρα πάω σινεμά, θα τα πούμε μεθαύριο”. Αλλιώς δεν παλεύομαι ως σύντροφος».
